Rb. Arnhem, 09-08-2006, nr. 124175 / HA ZA 05-379, nr. 129613 / HA ZA 05-1352

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Ten slotte is vonnis bepaald.

Het verloop van de procedure blijkt uit:

Ten slotte is vonnis bepaald.

[eisers][eisers][adres] 1982 een woning aan de [adres][gedaagde, eiser in reconventie] exploiteert in het nabij gelegen [woonplaats] een zand-, grind- en grondverzetbedrijf. [gedaagde, eiser in reconventie] heeft in 1992 de eigendom verworven[adres]el [adres] dat grenst aan het perceel van [eisers]. Tot dat moment werd op dat perceel een kleinschalig tuindersbedrijf uitgeoefend. Volgens het bestemmingsplan ‘Buitengebied 1989’ rust op het perceel [adres] de bestemming ‘Agrarisch gebied (A)’. Het perceel is ± 3.500 m².

[gedaagde, eiser in reconventie] heeft de Gemeente bij brief van 26 augustus 1992 verzocht om medewerking te verlenen aan de bouw van en loods en een bedrijfswoning en een aanlegvergunning te verlenen voor het ophogen en bestraten van het perceel in verband met de verplaatsing van zijn grondverzet- en loonwerkers-/kraanverhuurbedrijf in [woonplaats] naar het perceel aan de [adres]. [gedaagde, eiser in reconventie] heeft in 1992 werkzaamheden gestart ter inrichting van het perceel, waaronder het slopen van kassen en het verharden van het perceel.

Burgemeester en wethouders van de Gemeente — hierna: B&W — hebben hem bij brief van 13 oktober 1992 bericht dat zij gezien de bestemming van het perceel vooralsnog geen medewerking wilden verlenen aan het bouwplan en hij geen activiteiten op het perceel kon verrichten. Bij brief van dezelfde datum hebben B&W [gedaagde, eiser in reconventie] bericht dat hij diende te stoppen met het slopen van kassen en het verharden van het terrein. De raad van de Gemeente heeft op 16 maart 1993 besloten geen medewerking te verlenen aan de plannen van [gedaagde, eiser in reconventie]. [gedaagde, eiser in reconventie] heeft bij brief van 10 september 1993 een verzoek ingediend tot het vestigen van een bedrijf gericht op de opslag en verkoop van teelaarde, tuingrond en daarmee samenhangende activiteiten. B&W hebben bij brief van 22 oktober 1993 aangegeven in te kunnen stemmen met de nieuwe activiteit, mits deze onder meer wordt voorzien van een goede financiële onderbouwing, en dat vooruitlopend op het besluit vergunning werd verleend voor het verharden van het perceel. B&W hebben in de brief ook vermeld dat een en ander niet betekende dat zij definitief medewerking verleenden aan [gedaagde, eiser in reconv[gedaagde, eiser in reconventie] verzoek.

[gedaagde, eiser in reconventie] heeft het terrein in 1996 (verder) opgehoogd en verhard. Hij heeft bij brief van 29 juni 1996 melding gemaakt van een door hem op te richten inrichting voor het opslaan en verkopen van potgrond, vijvermateriaal, sierkeien en tuinartikelen aan het perceel [adres]. De raad van de Gemeente heeft op 24 september 1996 een voorbereidingsbesluit genomen, inhoudende dat een bestemmingsplan wordt voorbereid voor het perceel [adres] om daar een tuincentrum mogelijk te maken. Op 6 januari 1997 heeft [gedaagde, eiser in reconventie] Kennisgevingsformulier Besluit detailhandel Milieubeheer ingevuld, waarin hij als soort detailhandel heeft ingevuld: ‘tuinartikelen’. Deze melding is op 24 februari 1998 aangevuld met de melding dat de activiteiten zijn uitgebreid met de opslag van sierbestrating, natuursteen e.d.. B&W hebben bij besluit van 29 april 1997 aan [gedaagde, eiser in reconventie] een bouwvergunning verleend voor het oprichten van een loods ten behoeve van een tuincentrum op het perceel [adres], daarbij vrijstelling op basis van art. 19 Wet op de Ruimtelijke Ordening — hierna: WRO — verlenend van de bestemming ‘Agrarisch gebied (A)’ van het bestemmingsplan ‘Buitengebied 1989’. De loods is medio 1997 gebouwd.

In het dossier bevinden zich processen-verbaal van de heer [betro[betrokkene1]] ambtenaar ven de provincie Gelderland, uit de periode voorjaar 1997 tot 16 mei 1998. [betrokkene1] heeft naar aanleiding van klachten van [eisers] op verzoek van de Gemeente onderzocht of [gedaagde, eiser in reconventie] activiteiten ontplooide in strijd met het Besluit detailhandel Milieubeheer en heeft geconstateerd dat dit niet het geval was.

[eiser] heeft bij brief van 20 augustus 1997 aan de Gemeente geklaagd over stof-, stank- en geluidsoverlast door de activiteiten van [gedaagde, eiser in reconventie] op het perceel [adres] en verzocht daartegen effectief op te treden. Uit de brief worden de volgende zinnen geciteerd:

B&W hebben op deze brief geantwoord bij brief van 15 september 1997. Zij hebben daarin geschreven dat zij op 26 november 1996 [gedaagde, eiser in reconventie] toestemming hebben gegeven tot het vestigen van een bedrijf in tuinartikelen op het perceel [adres] en dat dit ‘tuincentrum’ is bedoeld voor de verkoop van zwarte grond,, vijvermateriaal, straatklinkers, sierkeien, enz., dat geen milieuvergunning nodig is en dat handhavend optreden niet mogelijk is, omdat het bedrijf nog niet in werking is.

[eiser] heeft de Gemeente bij brief van 3 november 1997 aansprakelijk gesteld voor de schade die zij en haar familieleden hebben geleden en zullen lijden ten gevolge van overlast door onder meer geluid, trillingen, stof en stank vanaf het perceel [adres].

De Gemeente en [gedaagde, eiser in reconventie] hebben op 11 februari 1998 overleg gehad over de bedrijfsvoering door [gedaagde, eiser in reconventie]. De afspraken heeft de Gemeente bevestigd bij brief van 16 februari 1998. Daarin heeft de Gemeente onder meer geschreven dat zij geluidmetingen zal verrichten en [gedaagde, eiser in reconventie] alleen aan particulieren mag verkopen.

[eiser] heeft B&W bij brief van 5 mei 1998 onder meer geschreven dat [gedaagde, eiser in reconventie] het perceel [adres] gebruikt in strijd met de geldende bestemming, omdat het gebruik in strijd is — primair — met de bestemming ‘Agrarisch gebied’ uit het geldende bestemmingsplan en — subsidiair — met de bestemming ‘Tuincentrum’ uit het vrijstellingsbesluit van B&W van 29 april 1997. Volgens haar voerde [gedaagde, eiser in reconventie] grondwerk- en grondverzetactiviteiten uit. [eiser] heeft verder geschreven dat de activiteiten van [gedaagde, eiser in reconventie] zodanig zijn dat niet gesproken kan worden van een inrichting in de zin van art. 1 van het destijds geldende Besluit detailhandel milieubeheer, althans dat [gedaagde, eiser in reconventie] de geluids- en trillingsnormen uit dat besluit overtreedt. Mede om deze redenen heeft [eiser] B&W verzocht om handhavend op te treden tegen [gedaagde, eiser in reconventie].

[eiser] heeft [gedaagde, eiser in reconventie] bij brief van 5 mei 1998 gesommeerd de in de brief aan B&W van diezelfde dag omschreven gedragingen te staken.

B&W hebben bij besluit van 2 juni 1998 het verzoek afgewezen. [eiser] heeft tegen dit besluit bezwaar ingediend.

De Commissie bezwaar- en beroepschriften van de Gemeente heeft B&W geadviseerd het bezwaarschrift van [eiser] gegrond te oordelen. B&W hebben in hun beslissing op bezwaar van 1 december 1998 de bezwaren ten dele gegrond geoordeeld. Zij hebben het oordeel van de adviescommissie over de planologische bezwaren overgenomen, maar tegelijkertijd beslist dat zij een nieuw bestemmingsplan in procedure zullen brengen om de feitelijk illegale situatie te legaliseren. Tot dat moment zouden B&W de situatie gedogen. B&W hebben de bezwaren met betrekking tot het Besluit detailhandel milieubeheer (inmiddels Besluit detailhandel en ambachtsbedrijven Milieubeheer) — hierna: het Besluit — ongegrond verklaard, omdat naar hun oordeel de inrichting van [gedaagde, eiser in reconventie] onder de werking van het Besluit valt en daarom niet vergunningplichtig is.

Een medewerker van de Gemeente heeft op 8 december 1998 een onderzoek gedaan naar de geluidsbelasting vanaf het perceel Kruisstraat. Hij heeft gemeten dat deze bleef binnen de geldende normen (50 dB(A)). Hij heeft echter geen metingen gedaan op het perceel van [eisers] omdat deze daarvoor geen toestemming hadden gegeven.

[eiser] heeft tegen het besluit van 1 december 1998 beroep ingesteld bij de rechtbank Arnhem, sector bestuursrecht, die dat beroep, voor zover betrekking hebbend op milieurechtelijke aspecten, heeft doorgestuurd naar de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State — hierna: AbRS. Zij heeft naast vernietiging van het besluit van 1 december 1998 eveneens verzocht dat de rechtbank de Gemeente veroordeelt tot vergoeding van de door haar geleden materiële en immateriële schade, waaronder de volledige kosten van rechtsbijstand. Zij heeft verder de voorzieningenrechter van de rechtbank verzocht een voorlopige voorziening te treffen.

De Stichting Advisering bestuursrechtspraak — hierna: StAB — heeft ter voorbereiding op de beoordeling van het aan de AbRS doorgestuurde beroep op 18 mei 1999 haar advies uitgebracht, waaruit de rechtbank de volgende passages citeert:

De voorzieningenrechter heeft bij uitspraak van 16 augustus 1999 met toepassing van art. 8:86 Awb het beroep gegrond geoordeeld en het besluit van B&W van 1 december 1998 vernietigd en bepaald dat B&W binnen twee maanden een nieuw besluit dienden te nemen. Hij heeft onder meer overwogen dat het niet onredelijk is dat B&W in beginsel afwachten hoe de gemeenteraad zal oordelen over legalisatie van de activiteiten van [gedaagde, eiser in reconventie], omdat het niet op voorhand onaannemelijk is dat de raad positief zal oordelen. De voorzieningenrechter was echter ook van oordeel dat B&W onvoldoende hadden onderzocht of de stelling van [eiser] juist was dat [gedaagde, eiser in reconventie] op het perceel [adres] geen tuincentrum uitoefende, maar een grondverzetbedrijf. De voorzieningenrechter overwoog ten slotte als volgt:

De voorzieningenrechter heeft niet beslist op het verzoek tot vergoeding van schade. [eiser] heeft hoger beroep bij de AbRS tegen de uitspraak ingesteld, onder meer met de grief dat de voorzieningenrechter van de rechtbank Arnhem niet heeft beslist op het verzoek tot schadevergoeding.

B&W hebben op 26 augustus 1999 een voorontwerp bestemmingsplan ‘Buitengebied, herziening tuincentrum’ ter visie gelegd, waarmee het gebruik van het perceel [adres] als tuincentrum zou worden gelegaliseerd. [eisers] hebben op dit voorontwerp hun zienswijze uitgebracht.

De Gemeente heeft Accountantskantoor Arts Toonen Boerma B.V. opdracht gegeven onderzoek te doen naar de verkoopstromen in de onderneming van [gedaagde, eiser in reconventie] in de periode van 1998 tot het opstellen van het rapport. Arts Toonen Boerma heeft op 5 oktober 1999 een rapport uitgebracht. Dat is aan [eisers] toegestuurd, nadat enkele vertrouwelijke bedrijfsgegevens waren weggelakt. De rechtbank citeert uit het rapport de volgende gegevens.

B&W hebben bij besluit van 16 december 1999 uitvoering gegeven aan de uitspraak van de voorzieningenrechter van 16 augustus 1999 en hebben — naast enkele andere beslissingen — de bezwaren omtrent het niet handhavend optreden tegen de inbreuken op het geldende planologische regime onder verwijzing naar het rapport van Arts Toonen Boerma ongegrond verklaard.

[eiser] heeft tegen dit besluit beroep ingesteld bij de AbRS.

B&W hebben op 30 juni 2000 het voorontwerp-bestemmingsplan ‘Buitengebied herziening tuincentrum Kruisstraat’ ter visie gelegd, waarin aan het perceel [adres] de bestemming ‘Tuincentrum’ werd toegekend.

Adviesbureau Peutz & Associés B.V. — hierna: Peutz — heeft in haar rapport ‘Geluidbelasting in de omgeving van de fa. [gedaagde, eiser in reconventie] te Gendt; toetsing van akoestische aspecten in het kader van het Besluit detailhandel en ambachtsbedrijven milieubeheer’ van 17 juli 2000 geschreven dat de grenswaarde van het equivalente geluidsniveau van 50 dB(A) bij een dichtbij gelegen woning niet wordt overschreden, dat de grenswaarde van het maximale geluidsniveau van 70 dB(A) werd overschreden, maar dat dit komt door laad- en losactiviteiten die niet behoeven te worden meegenomen.

De AbRS heeft bij uitspraak van 11 september 2000 beslist op het door [eiser] ingestelde hoger beroep van de uitspraak van 16 augustus 1999 en het beroep van de beslissing op bezwaar van 16 december 1999. De AbRS heeft de grief van [eiser] dat de rechtbank niet is ingegaan op haar verzoek tot schadevergoeding, gegrond geoordeeld en heeft in zoverre de uitspraak van de voorzieningenrechter vernietigd. De AbRS heeft naar aanleiding van het verzoek handhavend op te treden tegen de met het bestemmingsplan strijdige situatie en de daarop betrekking hebbende overwegingen in het besluit van B&W van 16 december 1999 het volgende overwogen:

De AbRS heeft het besluit van B&W van 16 december 1999 vernietigd en B&W opgedragen binnen zes weken een nieuw besluit te nemen. Over het verzoek tot vergoeding van schadevergoeding heeft de AbRS het volgende overwogen:

Vervolgens heeft de AbRS bij uitspraak van 19 december 2000 het beroep van [eiser] beoordeeld tegen het besluit van 1 december 1998, voor zover B&W daarin hebben beslist dat de inrichting van [gedaagde, eiser in reconventie] viel onder de werking van het Besluit (detailhandel en ambachtsbedrijven milieubeheer). Zij heeft het daartegen ingestelde beroep ongegrond verklaard en overwogen dat voor een veroordeling tot schadevergoeding geen aanleiding bestaat. Zij heeft onder meer overwogen:

B&W hebben niet tijdig voldaan aan de veroordeling van de AbRS bij uitspraak van 11 september 2000 tot het nemen van een nieuw besluit. De rechtbank, sector bestuursrecht, heeft bij uitspraak van 13 november 2000 B&W gelast om uiterlijk 1 december 2000 een nieuw besluit te nemen.

B&W hebben bij besluit van 28 november 2000 de bezwaren van [eiser] ten dele gegrond geoordeeld en [gedaagde, eiser in reconventie] een last onder dwangsom opgelegd, waarbij [gedaagde, eiser in reconventie] werd gelast binnen acht weken na verzending van het besluit de volgende maatregelen te treffen:

De heer [betrokkene 2] voormalig burgemeester van de Gemeente, heeft een schriftelijke verklaring van 12 april 2001 ondertekend, waaruit de volgende passages worden geciteerd.

Zowel [eiser] als [gedaagde, eiser in reconventie] heeft tegen het besluit van B&W van 28 november 2000 beroep ingesteld bij de rechtbank Arnhem. [gedaagde, eiser in reconventie] heeft tevens om schorsing van het besluit verzocht. De rechtbank, resp. de voorzieningenrechter met toepassing van art. 8:86 Awb hebben op de beroepen beslist bij uitspraken van 9 mei 2001. De voorzieningenrechter heeft in het beroep van [gedaagde, eiser in reconventie] in het licht van de overgelegde foto's en het videomateriaal geoordeeld dat de inrichting en het gebruik van het perceel Kruisstraat tot dan toe onveranderd is gebleven en dat ook op dat moment nog onverkort geldt dat het voorontwerp geen concreet zicht op legalisatie biedt. De voorzieningenrechter heeft [gedaagde, eiser in reconventie] beroep op de verklaring van Van de Wende van 12 april 2001 gepasseerd omdat het belang van [eiser], gezien de ernst en de langdurigheid van de inbreuk op het ter plaatse geldende planologische regume, zwaarder woog. In beide uitspraken is de last onder dwangsom vernietigd, omdat de last onvoldoende duidelijk geformuleerd was. De rechtbank heeft in het beroep van [eiser] overwogen dat in het besluit dat B&W na de vernietiging dienen te nemen [gedaagde, eiser in reconventie] in niet mis te verstane bewoordingen diende te worden gelast alle opslag in bulk te beëindigen en alle goederen aan te bieden in handzame verpakkingen van maximaal 50 kg en dat nog slechts het gebruik van één vrachtwagen en één shovel zal zijn toegestaan. Zowel Hendriks-Spiering als [gedaagde, eiser in reconventie] heeft tegen de uitspraken hoger beroep ingesteld, maar deze zijn door de AbRS ongegrond verklaard bij uitspraak van 24 juli 2002.

Tegelijkertijd heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank, oordelend in kort geding, op vordering van [eiser] en W.A. Hendriks, [gedaagde, eiser in reconventie] bij vonnis van 9 mei 2001 verboden om, kort gezegd, op het perceel [adres] werkzaamheden met zware machines te verrichten, behoudens het gebruik van één vrachtwagen en één vorkheftruck, een en ander onder verbeurte van dwangsommen.

B&W hebben op 31 mei 2001 een nieuwe beslissing op bezwaar genomen, waarin [gedaagde, eiser in reconventie] werd gelast alle opslag in bulk op het perceel [adres] te beëindigen en materialen als zand en grind in handzame verpakkingen van maximaal 50 kg en sierkeien in manden of kratten op te slaan en alle werkzaamheden met zware machines te beëindigen, in zoverre dat alleen van één vrachtwagen en één vorkheftruck gebruik mag worden gemaakt.

De Gemeente heeft het bureau Pouderoyen & Compagnons opdracht gegeven de stedenbouwkundige inpasbaarheid van het bedrijf van [gedaagde, eiser in reconventie] te onderzoeken. Pouderoyen heeft in haar advies van 27 juni 2001 geschreven dat het bedrijf van [gedaagde, eiser in reconventie] inpasbaar is.

[eisers] hebben de Gemeente bij brief van 27 juni 2001 geschreven dat [gedaagde, eiser in reconventie] de last onder dwangsom overtrad. Zij hebben deze mededeling herhaald bij brief van 24 juli 2001. Op 3 mei 2002 en 24 januari 2003 hebben [eisers] de Gemeente geschreven dat aan de opslag in bulk nog steeds geen einde was gekomen.

In opdracht van de Gemeente heeft Royal Haskoning Nederland B.V. — hierna: Haskoning — op 12 maart 2002 geadviseerd over de al omvattende milieukundige inpassing van het bedrijf van [gedaagde, eiser in reconventie] in de omgeving. Haskoning heeft beschreven dat het bedrijf van [gedaagde, eiser in reconventie] in die tijd alleen op zaterdagen geopend was in verband met geschillen met de Gemeente en omwonenden. Zij heeft berekend dat de grenswaarde van het equivalente geluidsniveau van 50 dB(A) op de gevel van de woning van [eisers] wordt overschreden. Daaraan kan volgens haar worden tegemoet gekomen door de afscherming van de terreingrens te verhogen of door het stellen van nadere eisen als bedoeld in art. 4.1.1 van het Besluit detailhandel en ambachtsbedrijven milieubeheer. Voor wat betreft de overige milieu-effecten, waaronder emissies naar de lucht, is het bedrijf van [gedaagde, eiser in reconventie] volgens Haskoning inpasbaar.

De Gemeente heeft bij brief van 31 januari 2003 aan [eisers] aangegeven dat een toezichthoudend ambtenaar heeft geconstateerd dat [gedaagde, eiser in reconventie] de last onder dwangsom nog niet (volledig) naleefde. In het dossier bevindt zich een rapportageformulier van 30 januari 2003, waaruit blijkt dat op die dag nog gestorte materialen in bulk werden opgeslagen. Op 7 februari en 13 maart 2003 heeft de Gemeente geconstateerd dat de materialen inmiddels in verpakkingen worden aangeboden en dat restjes van de bulkopslag binnenkort zullen worden opgeruimd. Op 24 maart 2003 is geconstateerd dat de restjes zijn opgeruimd. Bij nadien regelmatig uitgevoerde controles tot 21 april 2005 heeft de Gemeente geen wijzigingen in de situatie ten opzichte van de controle van 24 maart 2003 aangetroffen. Op 21 april 2005 werd geconstateerd dat er geen activiteiten plaatsvinden op het terrein.

[eisers] hebben [gedaagde, eiser in reconventie] in 2003 opnieuw in kort geding gedagvaard. Het pleidooi is, na een behandeling in het gerechtsgebouw, voortgezet op het perceel [adres]. De voorzieningenrechter heeft in haar vonnis van 4 juni 2003 onder meer overwogen dat de informant van de Gemeente, de heer Fledderus, heeft verklaard dat de Gemeente tot voor kort onvoldoende in de gelegenheid is geweest toe te zien op naleving van de handhavingsbeschikking door [gedaagde, eiser in reconventie] en dat de Gemeente bij controles begin 2003 heeft geconstateerd dat er nog enige opslag in bulk aanwezig was. Voorts was op videobeelden, gedateerd 18 januari 2003, te zien dat op het perceel gebruik werd gemaakt van een shovel. De voorzieningenrechter heeft daaruit afgeleid dat [gedaagde, eiser in reconventie] de last onder dwangsom van 31 mei 2001 overtrad. De voorzieningenrechter heeft daarop [gedaagde, eiser in reconventie] onder verbeurte van dwangsommen geboden alle zware machines, behoudens één vrachtwagen en één vorkheftruck, verwijderd te houden en alle opslag in bulk beëindigd te houden. De voorzieningenrechter heeft een voorschot op de schadevergoeding afgewezen.

In hetzelfde kort geding hebben [eisers] gevorderd dat [gedaagde, eiser in reconventie] zich onder meer onthoudt van bezitsdaden met betrekking tot een strook grond tussen beide percelen van circa 28 m lang en circa 80 cm breed, waaronder het betreden van de strook. [eisers] hebben gesteld dat deze strook grond hun in eigendom toebehoorde. De voorzieningenrechter heeft overwogen dat in dit kort geding niet kan worden vastgesteld wie eigenaar van de strook is. Zij heeft wel een verbod ten laste van [gedaagde, eiser in reconventie] toegewezen om de strook te betreden, zolang niet duidelijk is aan wie de strook toebehoort.

B&W hebben [gedaagde, eiser in reconventie] bij besluit van 13 november 2003 nadere eisen opgelegd in verband met het reduceren van de geluidsoverlast vanaf het perceel [adres]. [eiser] heeft tegen dit besluit bezwaar ingediend. Er heeft een hoorzitting plaatsgevonden en de gemeentelijke bezwaarschriftencommissie heeft haar advies op 18 april 2004 uitgebracht, maar B&W hebben hun beslissing op bezwaar opgeschort in afwachting van de hierna te bespreken art.-19-procedure.

De Gemeente is vervolgens een zelfstandige projectprocedure in de zin van art. 19 WRO gestart. [gedaagde, eiser in reconv[gedaagde, eiser in reconventie] verzoek tot vrijstelling is binnengekomen op 31 oktober 2002. Het verzoek en de ruimtelijke onderbouwing ervan door B&W hebben ter inzage gelegen. [eiser] heeft van de inspraakmogelijkheden gebruik gemaakt. De Gemeente heeft Adviesbureau Peutz & Associés B.V. — hierna: Peutz — opdracht gegeven een akoestisch onderzoek te verrichten. Peutz is in haar rapport ‘Geluidbelasting in de omgeving van de firma [gedaagde, eiser in reconventie] te Gendt. Toetsing van akoestische aspecten in het kader van het Besluit detailhandel en ambachtsbedrijven Milieubeheer’ van 24 juli 2003 tot de conclusie gekomen dat de langtijdgemiddelde beoordelingsniveaus aan de zij- en achtergevel van de woning van [eisers], uitgaande van de door [gedaagde, eiser in reconventie] geschetste representatieve bedrijfssituatie, blijven binnen de grenswaarde van 50 dB(A) uit het Besluit en dat het optredende maximale geluidsniveau op die plaatsen 78, resp. 76 dB(A) is, hoger derhalve dan de grenswaarde van 70 dB(A). Door verhoging van de keerwanden van de opslagvakken zou het niveau dalen tot onder 70 dB(A). Volgens Peutz zijn de dominante geluidsbronnen de shovel en de vrachtwagens. Ten aanzien van de woning aan de Langstraat 34 werd geconstateerd dat de geluidsbelasting te hoog was. Peutz heeft echter ook verdedigd dat een beoordelingsniveau van 55 dB(A) verdedigbaar was gezien het ter plaatse geldende referentieniveau.

B&W hebben Gedeputeerde Staten van Gelderland — hierna: GS — op 17 maart 2004 verzocht een verklaring van geen bezwaar als bedoeld in art. 19 WRO af te geven voor het gebruik van het perceel [adres] ten behoeve van detailhandel in tuinmaterialen, inclusief opslag en verkoop van zand, grond en grind (hetgeen als zodanig in bulk wordt gehouden) inclusief de bij dit gebruik behorende gebouwen, erfverharding en leidingen. GS hebben de gevraagde verklaring van geen bezwaar bij besluit van 14 december 2004 geweigerd, onder meer met de motivering dat de activiteiten van [gedaagde, eiser in reconventie] niet vallen onder het begrip ‘tuincentrum’, dat de activiteiten in verband met de geluidsoverlast in de woning aan de Langstraat 34 — dus niet de woning van [eisers]— niet inpasbaar zijn en dat het plan strijdig is met het Streekplan Gelderland 1996. Volgens GS hoort het bedrijf van [gedaagde, eiser in reconventie] gezien de aard ervan thuis op een industrieterrein, zo blijkt uit het navolgende citaat:

B&W en [gedaagde, eiser in reconventie] hebben tegen dit besluit bezwaar ingediend. GS hebben deze bezwaren verworpen bij besluit van 24 mei 2005. B&W en [gedaagde, eiser in reconventie] zijn daartegen in beroep gekomen bij de rechtbank Arnhem, sector bestuursrecht. De rechtbank heeft de beroepen verworpen bij uitspraak van 7 maart 2006. De rechtbank heeft onder meer overwogen:

B&W hebben in de uitspraak berust en bij besluit van 28 maart 2006 de gevraagde vrijstelling geweigerd. [gedaagde, eiser in reconventie] is in hoger beroep gegaan bij de AbRS. Dit beroep is nog aanhangig.

De rechtbank

Dit vonnis is gewezen door mr. F.J. de Vries en in het openbaar uitgesproken op 9 augustus 2006.