HR, 21-12-2007, nr. R07/11495HR

Bij beschikking van 13 april 2006 heeft de Rechtbank Zutphen de noodregeling ex art. 156 Wet toezicht verzekeringsbedrijf (hierna: Wtv) van toepassing verklaard op de Stichting Garantie- en Waarborgfonds Nederland (hierna: SGWN). Mr. R.Ph. Elzas is door de Rechtbank benoemd tot bewindvoerder.

Bij beschikking van 3 juli 2006 heeft het Hof Arnhem de toepassing van de noodregeling bekrachtigd.

Bij beschikking van 23 maart 2007 heeft de Rechtbank Zutphen het verzoek van SGWN tot beëindiging van de noodregeling afgewezen.

Bij beschikking van 4 juni 2007 heeft het Hof Arnhem de onder 1.3 genoemde beschikking bekrachtigd, daartoe overwegend:

Bij vonnis van de Rechtbank Zutphen 27 april 2007 is SGWN, op verzoek van de bewindvoeder, in staat van faillissement verklaard.

Bij arrest van 4 juni 2007 heeft het Hof Arnhem SGWN in het door haar ingestelde hoger beroep tegen de faillietverklaring niet-ontvankelijk verklaard. Het Hof heeft — onder meer —overwogen:

Bij vonnis van 29 juni 2007 heeft de Rechtbank het verzoek van [verzoekster] c.s. het faillissement van SGWN te vernietigen, afgewezen. Zij heeft hiertoe — samengevat — overwogen dat — nu over SGWN de noodregeling terecht is uitgesproken3. en zij ook ná 1 januari 2006 als verzekeraar moet worden aangemerkt — bij de vraag of SGWN terecht in staat van faillissement is verklaard het bepaalde in art. 213f Fw. van toepassing is. Daarom doet niet ter zake of SGWN in de toestand verkeert te hebben opgehouden te betalen (rov. 4.3 en 4.5).

De Rechtbank heeft in haar vonnis van 27 april 2007 reeds geoordeeld dat met meer dan voldoende mate van zekerheid kan worden vastgesteld dat SGWN een negatief eigen vermogen heeft. Dit oordeel is door het Hof bekrachtigd (rov. 4.5). Met betrekking tot het tweede vereiste voor faillietverklaring op grond van art. 213f Fw. — dat met de verleende machtiging het te bereiken doel niet kan worden verwezenlijkt — verwijst de Rechtbank naar het arrest van het Hof van 4 juni 2007, waarin wordt geoordeeld dat niet bepaald aannemelijk is geworden dat er een reëel uitzicht bestaat op verwezenlijking van het met de machtiging beoogde doel. Zij meent dat niet gezegd kan worden dat de curator zich onvoldoende heeft ingespannen om tot een doorstart te komen (rov. 4.7).

Bij arrest van 6 september 2007 heeft het Hof Arnhem het onder 1.7 genoemde vonnis bekrachtigd. Het Hof heeft hiertoe — voor zover van belang — overwogen:

[Verzoekster] e.a. hebben tijdig cassatieberoep doen instellen.

De zaak is ter zitting van 2 november 2007 mondeling behandeld; daarbij hebben mrs Van Gijssel (namens [verzoekster] c.s.) en Van Wijk (namens DNB) het woord gevoerd.

Mr Van Wijk wees er bij pleidooi op dat [verzoekster 1] (verzoekster sub 1) op 18 september 2007 in staat van faillissement is verklaard. Dit werd bestreden door mr Van Gijssel.

Onderzoek dat ik ambtshalve heb doen instellen, bevestigt de door mr Van Wijk gedane mededeling. Voor de verdere afhandeling van het cassatieberoep doet dat er niet toe.5.

Op 1 januari 2007 is de Wet op het financieel toezicht (hierna: Wft) in werking getreden.6. De Wft dient ter vervanging van — onder meer — de Wtv 1993.

Per gelijke datum is ook de Invoerings- en aanpassingswet Wet op het financieel toezicht in werking getreden.7. De artikelen 15 en 16 van deze wet bepalen dat op een vóór 1 januari 2007 afgegeven verklaring door een Rechtbank, inhoudende de instelling van de noodregeling (onder meer) bedoeld in hoofdstuk IX van de Wtv 1993, het vóór 1 januari 2007 geldende recht van toepassing blijft. Hetzelfde geldt voor de afhandeling van een noodregeling of een faillietverklaring als hiervoor bedoeld.

Op grond van art. 156 Wtv 1993 kon de in lid 1 aangewezen Rechtbank een noodregeling uitspreken. Bij het uitspreken van de noodregeling benoemt de Rechtbank een rechter-commissaris en een bewindvoerder.8. Bij het uitspreken van de noodregeling kan de Rechtbank aan de bewindvoerder een machtiging verlenen die strekt tot overdracht van het geheel of van een gedeelte van de rechten en verplichtingen van de verzekeraar uit of krachtens overeenkomsten van verzekering en/of de vereffening van het geheel of van een gedeelte van de portefeuille van de verzekeraar.9. Wanneer blijkt dat de verzekeraar een negatief eigen vermogen heeft en het met de verleende machtiging te bereiken doel is verwezenlijkt of niet meer kan worden verwezenlijkt, dient de bewindvoeder een verzoek tot faillietverklaring in.10.

Volgens Wessels stond tegen het uitspreken van de noodregeling door de Rechtbank geen hoger beroep open.11. Waarop hij die opvatting baseert, is niet duidelijk. Zij lijkt me ook niet juist.

Vooreerst: de Wtv sluit een hogere voorziening niet uit. Naar gangbare inzichten betekent dit dat zij openstond,12. ook voor derden-belanghebbenden.13. De hier verwoorde opvatting vindt ook steun in art. 156 lid 10 Wtv waar wordt gesproken van uitvoerbaarheid bij voorraad ‘niettegenstaande enige daartegen gerichte voorziening’.

Dat ook derden-belanghebbenden in beginsel een rechtsmiddel kunnen aanwenden, strookt niet alleen met de gangbare opvattingen. Het ligt ook besloten in art. 71 lid 8 Wtk 1992; weliswaar voorziet die regeling — anders dan de Wtv — expliciet in beroep14. (art. 80), maar nu het gaat om vergelijkbare regelgeving en het tegendeel niet blijkt, ligt niet voor de hand dat op het stuk van beroep (of verzet) wezenlijk verschillende regels zouden gelden.

Op 1 januari 2007 is voorts in werking getreden art. 213f Fw., voorkomend in afdeling 11B in titel I, die ziet op het faillissement van de verzekeraar.15.Art. 213f lid 1 Fw. bepaalt dat een Rechtbank, nadat zij een noodregeling heeft uitgesproken, de desbetreffende verzekeraar, in afwijking van art. 1 Fw, in staat van faillissement kan verklaren indien blijkt dat de verzekeraar een negatief vermogen heeft en het met de verleende machtiging te bereiken doel is verwezenlijkt of niet meer kan worden verwezenlijkt.

De noodregeling verliest dan haar kracht (art. 213f lid 2 Fw.). Aangenomen mag worden dat zij herleeft na een eventuele vernietiging van het faillissement.

Op grond van art. 5a van de Tijdelijke regeling invoering Wft16. zijn de bepalingen uit afdeling 11B van titel 1 Fw. van overeenkomstige toepassing op een faillietverklaring van een verzekeraar ten aanzien waarvan voorafgaand aan de inwerkingtreding van de Wft17. een noodregeling is uitgesproken op grond van art. 156 Wtv 1993, indien de faillietverklaring plaatsvindt op of na 1 januari 2007. Het gaat hier om een ministeriële regeling die, volgens de considerans, is gebaseerd op art. 176 Invoerings- en aanpassingswet.

Uit genoemd art. 5a in samenhang met art. 176 lid 1 in samenhang met art. 179 Inv. en aanpassingswet valt af te leiden dat de betrokken Minister (de heer Zalm) van oordeel was dat de ministeriële regeling ‘noodzakelijk was voor de invoering’.

Complicatie is evenwel dat art. 176 lid 2 Inv. en aanpassingswet bepaalt dat de regeling ‘zo spoedig mogelijk’ na publicatie moet worden voorgelegd aan de Staten-Generaal. Voor zover ik heb kunnen nagaan, is dat (nog) niet gebeurd.18. Bij die stand van zaken kan de regeling m.i. niet worden toegepast. Gezien de eenvoud van de materie en de aan de Staten-Generaal voor te leggen vraag19. is de inmiddels verstreken tijd (bijna acht maanden na publicatie20.) ruim langer dan ‘zo spoedig mogelijk’. Bij het ecarteren van deze regeling speelt een rol dat de Minister om niet gemakkelijk te bevroeden redenen heeft gemeend — m.i. geheel onnodig — de weg van lid 1 te moeten bewandelen.

Ik voeg hieraan nog toe dat de regeling niet goed doordacht lijkt. Dat geldt zowel voor de tweede volzin van lid 2 (thans niet aan de orde) als voor het eerste lid. Ik zou denken dat het alleszins mogelijk was geweest om de regeling van genoemd art. 5a te verankeren in het in art. 179 Inv. en aanpassingswet genoemde Kb.

Mij is niet goed duidelijk welk belang [verzoekster] c.s. bij hun beroep tegen de faillietverklaring (en dus ook bij hun cassatieberoep) hebben.

Hierna (onder 4.29 e.v.) zal blijken dat tevergeefs wordt opgekomen tegen 's Hofs oordeel dat moet worden aangenomen dat sprake is van een negatief eigen vermogen.

Eerder hebben [verzoekster] c.s. aangedragen dat hun belang zou zijn gelegen in de omstandigheid dat hun ‘kopers’ beroep zouden kunnen doen op SGWN (naar valt aan te nemen ingeval van gebreken aan de bouwsels van [verzoekster] c.s.).21. Ook wanneer daarvan wordt uitgegaan en wanneer dat zou gelden als een eigen belang van [verzoekster] c.s.,22. blijft overeind dat deze kopers van een kale kip geen veren kunnen plukken. Dat geldt ongeacht de vraag of SGWN failliet is.23. Zou het faillissement worden vernietigd dan herleeft de noodregeling weer; zie onder 2.6.2. Maar daarmee is er nog steeds geen vermogen waarop deze kopers zich zouden kunnen verhalen.

In de hele — uiterst technische en formele — benadering van [verzoekster] c.s. komt niet uit de verf waarom zij (beweerdelijk vooral met het oog op de belangen van hun kopers) enig heil verwachten van een garantiefonds dat niet alleen een negatief eigen vermogen heeft, maar ook — naar zij zelf hebben aangevoerd — kopers onbetaald laat (beroepschrift onder 19). Een discussie over de vraag of SGWN al dan niet een verzekeraar is, moge juridisch heel boeiend zijn,24. de kopers van [verzoekster] c.s. schieten daarmee waarachtig niets op. Zij hebben belang bij een solvabel fonds. Het valt m.i. slechts toe te juichen dat er anderen zijn die zich dat belang wél aantrekken. Een toezicht(regeling) is daarvoor alleszins heilzaam.25.

Bij de mondelinge behandeling werd mr Van Gijssel gevraagd wat het belang van [verzoekster] c.s. was wanneer zou moeten worden aangenomen dat sprake was van een negatief eigen vermogen van SGWN. Deze vraag kon hij niet beantwoorden door het noemen van enig belang, laat staan een rechtens te respecteren belang. Zijn opmerkingen duidden veeleer op het tegendeel nu hij aan het begin van zijn uiteenzettingen benadrukte dat de belangen van [verzoekster] c.s. parallel liepen met die van [betrokkene 1]. Wat het belang van deze laatste ook moge zijn, een eigen belang van [verzoekster] c.s. valt er zonder gedegen toelichting — die geheel ontbrak — niet uit af te leiden.

Voorts zou hun belang gelegen zijn in een overdracht van de verplichtingen van SGWN aan een ander.26. Wat daar verder ook van zij, het Hof heeft — in cassatie kansloos bestreden27.— geoordeeld dat en waarom deze hangende de noodregeling niet was te effectueren (rov. 3.4). Bij herleving van die noodregeling missen [verzoekster] c.s. dus belang. Ook al omdat zij klaarblijkelijk niet in staat zijn de bestuurder van SGWN tot medewerking met de bewindvoerder te bewegen, zoals valt af te leiden uit rov. 4.5 van het vonnis in prima.

Voor zover [verzoekster] c.s. een en andermaal verwijten aan het adres van DNB richten en reppen van aanzienlijke claims (o.m. beroepschrift onder 15) lijkt een faillissement juist heilzaam omdat het de curator de mogelijkheid biedt de gegrondheid daarvan te onderzoeken.

Ten slotte hebben [verzoekster] c.s., zonder nadere uitwerking, nog gewezen op ‘concurrentie ten opzichte van GIW’.28. Welke concurrentie zij verwachten van een stichting met een negatief eigen vermogen is duister, wat er verder zij van de vraag of het hier een eigen belang van [verzoekster] c.s. betreft.

Nu [verzoekster] c.s. geen belang bij hun klachten hebben, kunnen zij niet in cassatieberoep worden ontvangen.

De onderdelen 1 en 3 lenen zich voor gezamenlijke bespreking. Beide klachten voeren — naar de kern genomen — aan dat het Hof ten onrechte heeft geoordeeld dat de artikelen 213 e.v. Fw. van toepassing zijn omdat sprake is van een verzekeraar in de zin van de Wft. De activiteiten van SGWN kunnen, volgens [verzoekster] c.s., immers niet onder de definitie van schadeverzekeraar in art. 1 van de Wft vallen. Het Hof heeft verzuimd vast te stellen of SGWN kan worden aangemerkt als schadeverzekeraar als daarin bedoeld in art. 1.1 Wft.

De door de onderdelen aan de orde gestelde kwestie is in hoge mate feitelijk. Gezien de aard van de materie rust op de feitenrechter geen zware motiveringsplicht.29.

De klachten stranden reeds hierop dat tegen rov 4.3 van het vonnis van de Rechtbank geen grief is gericht. De Rechtbank overweegt hierin dat SGWN ook ná 1 januari 200630. moet worden aangemerkt als verzekeraar en dat er geen reden was de noodregeling op te heffen, zodat voor de vraag of SGWN terecht in staat van faillissement is verklaard het bepaalde in art. 213f Fw. van toepassing is. De toelichting op onderdeel 1 onderstreept dit nog eens door te vermelden dat deze kwestie (kennelijk) voor het eerst bij pleidooi in appèl aan de orde is gesteld. In elk geval wordt geen melding gemaakt van anterieure uitlatingen.

Veeleer onderstreept het beroepschrift dat het wel degelijk ging om verzekeringen; zie bijvoorbeeld blz. 8 laatste alinea.

Ook overigens mislukken de klachten. Rechtbank en Hof hebben de noodregeling toegepast omdat SGWN als verzekeraar (onder de Wtv) was aan te merken; zie onder 1.1 en 1.2. [Verzoekster] c.s. hebben tegen dat oordeel geen rechtsmiddel aangewend hoewel dat mogelijk was geweest.31. Daarom lopen zij thans aan tegen dit onherroepelijke oordeel.32.

Ook wanneer de wet een hogere voorziening zou hebben uitgesloten, lopen de klachten op de onder 4.4.1 genoemde beslissingen stuk. Als [verzoekster] c.s. het gelijk aan hun zijde zouden hebben, dan zou de noodregeling zijn toegepast in een setting waarin dat niet mogelijk was. Dan wordt het appèlverbod doorbroken.33.

Bij deze stand van zaken doen de uitvoerige beschouwingen van mr Van Wijk over de rechtspraak van het CBB (pleitnota onder 3.5 e.v.) niet meer ter zake. Ik ga daarop dan ook niet in.

Volledigheidshalve merk ik nog op dat geen relevant verschil bestaat tussen het begrip schadeverzekering in de Wtv (art. 1 lid 1 onder a) en de Wft (art. 1:1).

Voor zover [verzoekster] c.s. de opvatting proberen te vertolken dat waarborg- en garantiefondsen nimmer onder het verzekeringsbegrip kunnen vallen, stuit zij af op art. 3:6 Wft.

Onderdeel 2 betoogt dat het Hof ten onrechte heeft geoordeeld dat art. 213 Fw. van toepassing is, omdat SGWN — gelet op het bepaalde in art. 111a Invoerings- en aanpassingswet Wft — niet onder de in art. 213 Fw. bedoelde categorieën valt.

Art. 111a lid 1 Inv. en aanpassingswet Wft bepaalt dat het verbod ex art. 3:6 lid 1 Wft niet van toepassing is op degene die op het tijdstip waarop de Wft in werking treedt, optreedt als waarborg- of garantiefonds, indien deze binnen twee maanden na dat tijdstip een aanvraag indient voor een vergunning voor het uitoefenen van het bedrijf van schadeverzekeraar en voor zover DNB nog niet op die aanvraag heeft beslist.

De klacht faalt reeds omdat zij niet voldoet aan de eisen van art. 426a lid 2 Rv. Immers wordt niet aangegeven op welke plaats in de processtukken [verzoekster] c.s. zich hebben beroepen op de omstandigheid dat SGWN na 1 januari 2007 een vergunningsverzoek voor het uitoefenen van het bedrijf van schadeverzekeraar heeft ingediend.

Inhoudelijke toetsing zou [verzoekster] c.s. niet baten omdat bij de bespreking van de onderdelen 1 en 3 bleek dat in cassatie moet worden aangenomen dat SGWN moet worden aangemerkt als verzekeraar.

De niet bijster duidelijke onderdelen 4 en 5 lenen zich voor gezamenlijke bespreking. Zij klagen erover dat het Hof heeft geoordeeld dat art. 213 Fw. van toepassing is omdat ten gevolge van genoemd art. 111a aan de onder de Wtv uitgesproken noodregeling na 1 januari 2007 rechtens geen betekenis meer toekomt. De toelichting op onderdeel 4 behelst nog een niet gemakkelijk te begrijpen uitzetting over 's Hofs hierna onder 4.13 te bespreken redengeving.

Deze klachten lopen al aanstonds stuk op de onder 4.7 en 4.8 genoemde gronden.

Ten overvloede stip ik nog aan dat, anders dan [verzoekster] c.s. lijken te menen, art. 111a Inv. en aanpassingswet geen regeling geeft over het ‘missen van verdere betekenis’ van een noodregeling die vóór 1 januari 2007 is toegepast.

Hoe dat zij, de klacht loopt hoe dan ook vast in de artikelen 15 en 16 van de Invoerings- en aanpassingswet Wft. Deze bepalen dat op een vóór 1 januari 2007 afgegeven verklaring door een Rechtbank, inhoudende de instelling van de noodregeling (onder meer) bedoeld in hoofdstuk IX van de Wtv 1993, het vóór 1 januari 2007 geldende recht van toepassing blijft. Hetzelfde geldt voor de afhandeling van een noodregeling of een faillietverklaring als hiervoor bedoeld. 's Hofs oordeel34. dat de inhoud van deze bepalingen ondubbelzinnig is en specifiek bedoeld voor op 1 januari 2007 reeds uitgesproken en nog lopende noodregelingen als de onderhavige, geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

Onderdeel 6 betoogt dat het Hof ten onrechte heeft geoordeeld dat art. 213f Fw. van toepassing is omdat de gevolgen van de noodregeling zich met name uitstrekken over activiteiten van SGWN waarop de Wtv en de Wft geen betrekking heeft.

Deze klacht is in feite een herhaling van zetten, waaraan niet afdoet dat een nieuw element in de strijd wordt geworpen (het grootste deel van de activiteiten van SGWN valt buiten de noodregeling). Feit blijft dat de klachten die erop neerkomen dat SGWN valt aan te merken als verzekeraar, als vaker gezegd, tevergeefs worden voorgedragen.

Ten overvloede sta ik nog kort stil bij de klacht ten gronde.

In rov. 3.1 verwijst het Hof voor ‘een aantal onderwerpen’ dat wordt aangesneden in het beroepschrift naar zijn arrest van 4 juni 2007. Op welke onderwerpen het nauwkeurig doelt, komt niet uit de verf. Zoveel is duidelijk: het gaat om in het beroepschrift genoemde kwesties.

In het beroepschrift wordt de onder 4.15 genoemde kwestie evenwel niet aan de orde gesteld. Dat brengt in het licht van rov. 3.1 mee dat het Hof er geen oordeel over heeft geveld, zoals trouwens ook voor de hand ligt bij niet aangesneden punten. Over niet gegeven beslissingen kan in cassatie niet worden geklaagd.

Onderdeel 7 bestrijdt 's Hofs oordeel dat is voldaan aan het bepaalde in art. 213f Fw. ‘voorzover daarin is bepaald dat het met de machtiging te bereiken doel niet meer kan worden verwezenlijkt.’

Volgens het Hof ligt de kern van de hier besproken kwestie bij de overdracht van de portefeuille (rov. 3.4). Het Hof wijst ter motivering van de verwerping van de stellingen van [verzoekster] c.s. naar rov. 3.7 van zijn arrest van 4 juni 2007. De daarin gegeven — feitelijke — motivering is alleszins begrijpelijk. Daartegen wordt geen begrijpelijke klacht gericht zodat het onderdeel mislukt.

Hetgeen de ‘toelichting’ te berde brengt gaat langs 's Hofs motivering heen en doet dus niet ter zake.

Onderdeel 8 verwijt het Hof het oordeel van de Rechtbank te hebben bekrachtigd inhoudende — in de formulering van het onderdeel — dat ‘de bewindvoerder zich rechtens jegens de schuldeisers kan beroepen op een, verondersteld, gebrek aan medewerking van de directeur/bestuurder van SGWN bij het geven van invulling aan de rechten die de schuldeisers ontlenen aan het bepaalde in de artikelen 156a e.v. van de Wtv (..) en de verplichtingen die op de bewindvoerder rusten op grond van deze artikelen’.

Het onderdeel geeft niet aan waar de Rechtbank aldus zou hebben geoordeeld, niet dat tegen dat beweerde oordeel een grief was gericht en evenmin waar het Hof dat oordeel zou hebben bekrachtigd. Dat valt te begrijpen omdat dergelijke oordelen niet zijn geveld.

De klacht hangt daarmee in het luchtledige en mislukt.

Hetgeen Rechtbank en Hof wél hebben overwogen, werd reeds besproken onder 4.20.

Onderdeel 9 komt op tegen 's Hofs oordeel dat toepassing van de machtiging niet mogelijk was in verband met een gebrek aan informatie over de omvang van de portefeuille. De bewindvoerder beschikt — volgens de klacht — over alle beschikbare informatie. De bewindvoerder zal het daarmee, zo begrijp ik, moeten doen.

Deze klacht voldoet niet aan de eisen van art. 426a lid 2 Rv. nu niet wordt aangegeven waarop de bewering dat de bewindvoerder over alle informatie beschikt stoelt.

Het tweede deel van de klacht (‘wat niet is, is niet’) getuigt van weinig realiteitszin. Veronderstellenderwijs aannemend dat SGWN alle beschikbare informatie heeft verstrekt, is 's Hofs oordeel dat de thans beschikbare informatie onvoldoende is om tot een overdracht — en dus een uitoefening van de machtiging — te komen geenszins onbegrijpelijk. Het middel geeft niet aan waarom dat anders zou zijn.

Onderdeel 10 klaagt tenslotte over 's Hofs oordeel dat sprake is van een negatief eigen vermogen. Het Hof heeft, volgens de klacht, een onjuiste toetsingsmaatstaf aangelegd. Bovendien is het Hof, naar ik begrijp, niet ingegaan op de grief dat er geen negatief eigen vermogen is.

Duister is wat het onderdeel bedoelt met het verwijt dat sprake is van een onjuiste toetsingsmaatstaf.

Voor zover het onderdeel zo zou moeten worden begrepen dat het niet gaat om het criterium van art. 169 Wtv maar om dat van art. 1 lid 1 Fw. faalt het. Immers is op grond van de eigen stellingen van [verzoekster] c.s. aan dat criterium voldaan; zie onder 3.3.

Belangrijker is dat de onder 4.31 veronderstelde klacht op een onjuiste rechtsopvatting berust omdat het zowel volgens de Wtv als volgens art. 213f Fw. aankomt op de vraag of sprake is van een negatief eigen vermogen; zie onder 2.2, 2.6 en 2.7.

Het beroepschrift beslaat 8 pagina's tekst en is doorgenummerd van 1 t/m 23. Het wordt aan de rechter overgelaten de grieven op te sporen. Ze worden nergens als zodanig vermeld. Bij die stand van zaken is onduidelijk waarop het onderdeel doelt wanneer het rept van een grief als bedoeld onder 4.29 i.f. Ook deze klacht voldoet daarom niet aan de eisen van art. 426a lid 2 Rv.

Met name wordt de in rov. 3.3 neergelegde motivering van het Hof, die van feitelijke aard en allerminst onbegrijpelijk is, niet met argumenten bestreden.

Ten overvloede zij nog aangestipt dat de curator bij fax van 1 november 2007 aan de Voorzitter van de civiele kamer van Uw Raad (blijkens het slot in kopie gezonden naar mr Van Gijssel) bericht dat dat hem ‘tot op dit moment geen feiten en omstandigheden [zijn] gebleken, die aanleiding geven mijn conclusie met betrekking tot dit negatief vermogen te herzien’. Deze fax is door de Voorzitter aan het begin van de zitting expliciet ter sprake gebracht. Mr Van Gijssel heeft daarop en op de zojuist geciteerde passage niet gereageerd.

In het licht van hetgeen door mr Van Gijssel bij pleidooi te berde is gebracht, zal deze conclusie allicht teleurstellen. Immers wordt niet ten gronde ingegaan op de kernstelling dat SGWN geen verzekeraar is.

In dit verband is wellicht goed (nogmaals) te benadrukken:

Op grond van dit een en ander is het doek gedoemd over deze zaak te vallen.

Deze conclusie strekt tot niet-ontvankelijkverklaring van [verzoekster] c.s. wegens gemis aan belang (dat ook bij de mondelinge behandeling desgevraagd niet kon worden aangegeven).

Mochten zij wél ontvankelijk zijn, moet het beroep worden verworpen.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

Advocaat-Generaal