HR, 12-07-2002, nr. C00/320HR

Inleiding

De zaak speelt in de paardenfokkerswereld. De partijen in deze zaak zijn (thans) enerzijds Farmerhoeve, een BV die eigenares is van de kennelijk zeer gewilde en zeer productieve hengst Farmer; en anderzijds de vier hierboven vermelde personen die ik als procespartij gezamenlijk, in mannelijk enkelvoud, zal aanduiden als '[verweerder]'.

Aanvankelijk was (alleen) [betrokkene 1] de procespartij. Als ik over hem spreek, gebruik ik die naam. [Betrokkene 1] is in de loop van de procedure in eerste aanleg, op 8 november 1997, overleden. Zijn gezamenlijke erfgenamen (zijn weduwe [verweerster] en drie zoons [kind 1], [kind 2] en [kind 3]) hebben de procedure voortgezet. In de feitelijke instanties is partij [verweerder] overigens vaak aangeduid als '[verweerster]', de naam van de weduwe van [betrokkene 1].

[Verweerder], die een sperma-winstation drijft, heeft volgens Farmerhoeve te weinig betaald voor (onder meer) de exploitatie van de hengst Farmer. Er is ook sprake van tegenvorderingen, maar die zijn in deze cassatiefase niet aan de orde.

In cassatie staan centraal:

Feiten1.

Het geschil is destijds ontstaan tussen Farmerhoeve, thans eiseres tot cassatie, en [betrokkene 1].

[Verweerder] exploiteert een zogenaamd sperma-winstation (SW-station) voor hengsten. Het gewonnen sperma wordt op het SW-station van [verweerder], of na verzending naar een ander erkend SW-station, aldaar geïnsemineerd.

Op grond van een op 9 juni 1990 met zekere [betrokkene 2] (rechtsvoorganger van Farmerhoeve) gesloten 'huurcontract'2. heeft [verweerder] de hengst Farmer gehuurd en geëxploiteerd over de periode 9 juni 1990 tot 1 november 1992. Artikel 4 van de huurovereenkomst luidt:

Mondeling zijn Farmerhoeve en [verweerder] overeengekomen dat in 1992 het dekgeld voor de hengst Farmer ƒ 2.000,- zou bedragen.

Op grond van een vervolgens op 10 februari 1993 gesloten 'exploitatie-overeenkomst'3. heeft [verweerder] de hengst Farmer verder geëxploiteerd over de periode 1 februari 1993 tot 1 september 1993. Artikel 7 van de overeenkomst luidt:

Zowel de huurovereenkomst als de exploitatieovereenkomst behelzen een artikel 10, waarin bepaald is dat geschillen worden beslecht door arbitrage overeenkomstig het arbitragereglement van de Bond van KWPN Hengstenhouders (hierna: de Bond). Artikel 2 van het reglement4. luidt:

Er is nog een ander geschil over een andere hengst, die Dublin heet. Dublin behoort toe aan een maatschap waarin naast Farmerhoeve twee heren [betrokkenen 3 en 4] participeren (hierna: de maatschap) Tussen die maatschap en [verweerder] is in 1992 een gelijksoortige overeenkomst als over de hengst Farmer tot stand gekomen ten aanzien van de hengst Dublin. Voor sperma van de hengst Dublin bedroeg het dekgeld ƒ1.250,00. Betaald werd op basis van de zogenaamde drachtigheidsconstructie: wanneer de merrie 'gust' (niet drachtig) bleek, werd de helft van het betaalde dekgeld gerestitueerd.

De standaard dek- en inseminatieoverenkomst ('dio') volgens het model van de Bond geeft de exploitant de keuze het dekgeld zelf te factureren aan de merriehouder of dat door de Bond te laten doen. In het laatste geval wordt de prijs voor het sperma - het dekgeld - door de merriehouder voldaan aan de Bond na facturering door de Bond. De Bond maakt vervolgens op grond van de tussen eigenaar en exploitant bestaande afspraken het dekgeld aan hen over, waarna de exploitant van de eigenaar een factuur ontvangt. Aldus (letterlijk) r.o. 3.7 van het vonnis van de rechtbank dd. 6 januari 1999 in deze zaak.

[Verweerder] heeft ook dekgeld rechtstreeks aan de merriehouders gefactureerd, zonder tussenkomst van de Bond daarbij.

[Verweerder] en Farmerhoeve, alsmede [verweerder] en de maatschap, hebben voor gezamenlijke rekening en risico veulens gekocht, verzorgd, getraind en weer verkocht.

Procesverloop5.

Na op 12 maart 1996 beslag gelegd te hebben op drie onroerende zaken van [verweerder], heeft Farmerhoeve bij dagvaarding van 19 maart 1996, [verweerder] gedagvaard voor de rechtbank in Leeuwarden. Aanvankelijk vorderde Farmerhoeve betaling van ƒ31.029,06, te vermeerderen met rente en kosten. [Verweerder] heeft in reconventie betaling van ƒ30.058,79, te vermeerderen met rente en kosten, gevorderd.

Vervolgens heeft Farmerhoeve bij incidentele conclusie van 19 februari 1997, geconcludeerd dat de rechtbank zich zowel ten aanzien van de in conventie als de in reconventie ingestelde vorderingen onbevoegd zou verklaren, althans [verweerder] niet-ontvankelijk zou verklaren in zijn vorderingen, althans de procedure zou aanhouden opdat het oordeel van de arbiters zou kunnen worden verkregen.

Hierbij heeft Farmerhoeve zich, voor zover in cassatie van belang, beroepen op het tussen partijen overeengekomen arbitraal beding en het in het arbitragereglement opgenomen artikel 2 (het vervalbeding, hierboven in § 1.2.6 geciteerd). Bij de, eveneens op 19 februari 1997 genomen, conclusie van repliek tevens houdende vermeerdering/vermindering van eis, heeft Farmerhoeve haar eis vermeerderd tot (maar liefst) ƒ 847.350,48.

Bij vonnis van 2 juli 1997 heeft de rechtbank, voor zover in cassatie van belang, in conventie zich bevoegd verklaard van de vordering kennis te nemen en in reconventie de bevoegdheidsvraag aangehouden. De rechtbank overwoog daartoe dat een redelijke uitleg van art. 1022 Rv. meebrengt dat de exceptie van onbevoegdheid alleen kan worden ingeroepen door gedaagde voor of bij diens conclusie van antwoord. Het beroep op de exceptie van onbevoegdheid in reconventie achtte de rechtbank in beginsel toewijsbaar. Om proceseconomische redenen achtte de rechtbank het evenwel raadzaam partijen in reconventie in de gelegenheid te stellen zich uit te laten over de vraag of (toch) niet ook de vordering in reconventie door de rechtbank behandeld diende te worden.

Bij vonnis van 22 oktober 1997 heeft de rechtbank zich bevoegd verklaard ook van de vordering in reconventie kennis te nemen. De rechtbank overwoog daartoe dat alleen met betrekking tot de hengst Farmer schriftelijke overeenkomsten zijn gesloten, zodat alleen met betrekking tot Farmer een beroep kon worden gedaan op de exceptie van onbevoegdheid. De reconventionele vordering zag alleen op andere paarden dan Farmer.

De procedure is vervolgens geschorst wegens het overlijden van [betrokkene 1] en nadien hervat door diens erfgenamen (hierna wederom, in enkelvoud: [verweerder]).

Daarna heeft [verweerder] zich verzet tegen de vermeerdering van eis in conventie. Bij vonnis van 10 juli 1998 heeft de rechtbank dit verzet ongegrond verklaard.

Bij conclusie van dupliek in conventie tevens van repliek in reconventie, tevens houdende exceptie van onbevoegdheid, van 8 juli 1998, heeft [verweerder] alsnog een beroep op de exceptie van onbevoegdheid gedaan. [Verweerder] heeft zich voor wat betreft het stadium van de procedure waarin hij dit beroep deed, beroepen op het feit dat de eis bij repliek in conventie "volstrekt" gewijzigd was. Subsidiair heeft [verweerder] de rechtbank verzocht Farmerhoeve niet-ontvankelijk te verklaren op grond van, onder meer, artikel 2 van het arbitragereglement (het vervalbeding).

Bij vonnis van 6 januari 1999 heeft de rechtbank (wederom: voor zover in cassatie van belang) in r.ovv. 6.1-6.6 overwogen dat de vordering van Farmerhoeve, voor zover deze betrekking heeft op Farmer, zal worden afgewezen. Hiertoe heeft de rechtbank overwogen dat het beroep van [verweerder] op het vervalbeding terecht is, zodat de vordering van Farmerhoeve voor zover deze betrekking heeft op Farmer is komen te vervallen. Het betreft volgens de rechtbank een verweer ten principale, dat ook later in het geding kan worden aangevoerd.6. De rechtbank is bovendien niet gebleken van buitengewone gevallen in de zin van het vervalbeding. Overigens heeft de rechtbank in het dictum van het vonnis van 6 januari 1999 geen beslissing gegeven omtrent enige vordering. Zij heeft daarin een comparitie van partijen gelast en iedere verdere beslissing aangehouden.

Van het vonnis van 6 januari 1999 is Farmerhoeve in hoger beroep gekomen bij het gerechtshof te Leeuwarden. Bij arrest van 28 juni 2000 heeft het hof het vonnis van 6 januari 1999 in conventie gewezen tussen Farmerhoeve en [verweerder] vernietigd voor zover daarin, in r.o. 6.4 t/m 6.6, was overwogen dat het beroep van [verweerder] op het vervalbeding gegrond is met als gevolg dat de vordering van Farmerhoeve voor zover deze betrekking heeft op de hengst Farmer (ten volle) zal worden afgewezen. Het hof heeft hierbij onderscheiden tussen enerzijds de vorderingen m.b.t. Farmer die bij inleidende dagvaarding aanhangig zijn gemaakte (wél beroep van [verweerder] op het vervalbeding), en anderzijds de vorderingen die pas bij vermeerdering van eis zijn toegevoegd (geen beroep van [verweerder] op het vervalbeding).

Voor het overige heeft het hof het bestreden vonnis, voor zover gewezen tussen Farmerhoeve en [verweerder], bekrachtigd, onder verbetering van gronden. Op de in cassatie relevante overwegingen van het hof ga ik hieronder in, bij de behandeling van het cassatiemiddel.

Tegen het arrest van 28 juni 2000 heeft Farmerhoeve tijdig cassatieberoep ingesteld. Partij [verweerder] heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep en zijn stellingen schriftelijk toegelicht. Farmerhoeve heeft geen schriftelijke toelichting gegeven. Het cassatieberoep bouwt voort op een aantal van de grieven die Farmerhoeve in hoger beroep heeft aangevoerd.

Het vonnis van 6 januari 1999 zal ik hierna aanduiden als 'het vonnis', omdat dit het enige vonnis is dat bij de behandeling van het cassatiemiddel van belang is.7.

De onderdelen 1 t/m 6 richten zich tegen r.o. 3 van het bestreden arrest. Hierin heeft het hof grief 1, die gericht was tegen r.o. 3.7 van het vonnis, verworpen.

In r.o. 3.7 van haar vonnis heeft de rechtbank een feitenvaststelling neergelegd zoals ik hierboven onder 1.2.8 (letterlijk) heb weergegeven, te weten een weergave van de standaard 'dio' volgens het model van de Bond. 8.

Die weergave door de rechtbank is als zodanig in grief 1 ook niet aangevochten.

Farmerhoeve las echter in r.o. 3.7 van het vonnis méér dan er stond (vgl. r.o. 4 hof). Farmerhoeve klaagde in grief 1 nl. dat de rechtbank in r.o. 3.7 ten onrechte zou hebben overwogen dat het [verweerder] vrij zou staan te kiezen voor ofwel zelf factureren ofwel e.e.a. via de Bond doen. Partijen hadden, volgens deze grief (om allerlei 'zwarte' dekkingen, als waarvan gebleken zou zijn, te voorkomen) juist afgesproken dat uitsluitend via de Bond zou worden gefactureerd. Deze wijze van factureren, uitsluitend via de Bond, zou door [verweerder] niet (althans niet voldoende) zijn weersproken.

Hoewel r.o. 3 van de rechtbank enkel de tekstweergave uit de 'dio' betrof, heeft het hof met een grote mate van welwillendheid de grief toch behandeld als door Farmerhoeve bedoeld.

Het hof heeft grief 1 aldus opgevat dat deze zich niet uitsluitend richtte tegen r.o. 3.7 van het vonnis, doch tevens betoogde dat tussen partijen uitdrukkelijk was overeengekomen dat uitsluitend via de Bond zou worden gefactureerd. Deze uitleg van de grief is in cassatie niet bestreden.9.

De aldus opgevatte grief is door het hof in r.o. 3 niettemin verworpen. Een soort boemerangeffect van een overbodige grief.

Bij een klacht tegen r.o. 3 van het hof heeft Farmerhoeve in cassatie nu (wél ) belang, in verband met de verdere procedure. Het hof heeft in r.o. 3 immers een oordeel gegeven over een van de grondslagen van de vordering van Farmerhoeve, welk oordeel volgens het dictum van het bestreden arrest (waarin staat dat de rechtbank de zaak verder moet behandelen "met in achtneming van hetgeen in dit arrest is overwogen") mede bepalend kan zijn voor de verdere procedure.

De overwegingen van het hof in r.o. 3 van het bestreden arrest komen op het volgende neer:

De onderdelen 1 t/m 6, waarvan de klachten, in de woorden van de cassatieadvocaat van [verweerder] zich in een willekeurige volgorde deels herhalen,12. lenen zich voor gezamenlijke behandeling.

De klachten die ik uit de onderdelen 1 t/m 6 destilleer, zijn de volgende:

Ad a) Deze klacht faalt bij gebrek aan belang. Het is in de redenering van het hof niet relevant of Farmerhoeve ten pleidooie heeft toegegeven dat het, ondanks andersluidende afspraken, in de praktijk geregeld voorkwam dat [verweerder] niet via de Bond, doch rechtstreeks aan de merriehouders factureerde. Het gaat erom of Farmerhoeve hiervan op de hoogte was ten tijde van het ontvangen van de diverse betalingen.

Ten overvloede merk ik op dat de vaststelling van ter zitting voorgevallen feiten voorbehouden is aan het hof als feitenrechter. Het hof behoeft zulk een vaststelling niet nader te motiveren.13.

Nog meer ten overvloede: de vaststelling van het hof is allerminst onbegrijpelijk in het licht van de in de s.t. van [verweerder], onder 4.2.4, p. 11-12, aangehaalde passage (tweede alinea van punt 1 op p. 3) uit de pleitnota van 5 april 2000 van de advocaat van Farmerhoeve. Zie in dit verband ook de één-na-laatste alinea van p. 8 van die pleitnota.14.

Ad b) Deze klacht veronderstelt dat Farmerhoeve ervan uitging dat via de Bond werd gefactureerd en dat zij de van [verweerder] ontvangen betalingen als BTW opvatte.15. Als dit juist zou zijn, had het toch voor de hand gelegen dat Farmerhoeve bij de Bond had geïnformeerd waar de bij die BTW behorende dekgelden bleven. Nu gesteld noch gebleken is dat Farmerhoeve na ontvangst van betalingen van [verweerder] iets heeft ondernomen om er achter te komen waar de dekgelden bleven, is de door het middel bestreden conclusie van het hof, dat Farmerhoeve wist dat [verweerder] rechtstreeks factureerde, begrijpelijk. Bovendien strookt deze conclusie van het hof met de hierboven bedoelde passage uit de pleitnota van 5 april 2000 van de advocaat van Farmerhoeve.16.

Ad c) Deze klacht mist feitelijke grondslag. Het hof heeft niet overwogen dat Farmerhoeve had moeten protesteren tegen de ontvangen betalingen, doch tegen het rechtstreeks factureren.

Ad d) Deze klacht faalt bij gebrek aan belang. Het gaat er, zoals de schriftelijke toelichting namens [verweerder] terecht opmerkt,17. in r.o. 3 van het bestreden arrest niet om of [verweerder] alle rechtsreeks gefactureerde bedragen met Farmerhoeve heeft afgerekend, maar om de vraag of Farmerhoeve, ondanks andersluidende schriftelijke afspraken, heeft ingestemd met het rechtstreeks factureren door [verweerder].18.

De conclusie van dit alles is dat de onderdelen 1 t/m 6 falen.

De onderdelen 7 t/m 9 van het middel richten zich tegen r.o. 6 en r.o. 7 van het bestreden arrest, waarin het hof grief 3 heeft verworpen, en tegen r.o. 13 (tweede alinea) van het bestreden arrest, die betrekking heeft op grief 5. Een en ander heeft betrekking op het (hierboven onder 1.2.6 geciteerde) vervalbeding (art. 2) uit het - van de schriftelijke overeenkomsten tussen partijen met betrekking tot Farmer deel uitmakende - arbitragereglement.

De grieven 3 en 5 waren gericht tegen r.ovv. 6.1-6.6 van het vonnis. Hierin heeft de rechtbank (voor zover in cassatie van belang) overwogen dat het beroep van [verweerder] op het vervalbeding terecht is, zodat de vordering van Farmerhoeve voor zover deze betrekking heeft op Farmer is komen te vervallen; dat het hier om een verweer ten principale gaat; en dat haar (de rechtbank) niet is gebleken van buitengewone gevallen in de zin van het vervalbeding (vgl. hierboven, 1.3.7).

Grief 3 betoogde dat de rechtbank ten onrechte enerzijds het arbitragereglement van toepassing achtte voor wat betreft het vervalbeding, doch anderzijds niet uit het door haar van toepassing geachte arbitragereglement de, door Farmerhoeve bij conclusie houdende exceptie van onbevoegdheid verdedigde, conclusie trok dat de rechtbank onbevoegd was.

Grief 5 betoogde, in de in cassatie onbestreden weergave door het hof,19. dat ook indien het arbitragereglement van toepassing zou zijn, de feiten aan toepasselijkheid van het vervalbeding t.a.v. de vorderingen van Farmerhoeve waarmee de eerstingestelde zijn vermeerderd, in de weg staan.

Rechtsoverwegingen 6 en 7 luiden:

Het bestreden deel van 's hofs r.o. 13 luidt:

In het niet bestreden deel van r.o. 13 heeft het hof overwogen dat het vervalbeding niet van toepassing is op het gedeelte van de vorderingen m.b.t. Farmer dat, hangende de procedure, bij vermeerdering van eis is opgevoerd.

Onderdeel 7 van het middel betoogt, onder verwijzing naar "ondermeer"20. de pleitnota van de advocaat van Farmerhoeve, dat het hof zowel m.b.t. grief 3 als m.b.t. grief 5 (r.o. 7 resp. r.o. 13) heeft miskend dat Farmerhoeve in hoger beroep een beroep op bijzondere omstandigheden van het geval heeft gedaan.

Onderdeel 8 betoogt, onder verwijzing naar het proces-verbaal van terechtzitting, dat het hof in r.o. 13 het beroep in hoger beroep op de bijzondere omstandigheden die aan toepassing van het vervalbeding in de weg zouden staan ten onrechte heeft beperkt tot de vorderingen waarmee Farmerhoeve haar aanvankelijke vordering heeft vermeerderd. Het gestelde m.b.t. de bijzondere omstandigheden geldt volgens Farmerhoeve voor de aanvankelijke vorderingen evenzeer als voor de vorderingen waarmee de aanvankelijke vorderingen zijn vermeerderd. Bovendien moet volgens dit onderdeel het vervalbeding buiten toepassing worden gelaten omdat het oordeel van het hof dat het (ondanks het arbitragereglement) wel bevoegd is en dat tegelijkertijd het vervalbeding uit het arbitragereglement van toepassing is, inconsistent is. Deze laatste klacht van onderdeel 8 richt zich kennelijk weer tegen r.o. 6 (zie de eerste regel van onderdeel 8, die mede verwijst naar "grief 3, punt 6").

Onderdeel 9 betoogt wederom dat de overweging van het hof in r.o. 6 onjuist en innerlijk tegenstrijdig is. Hiertoe betoogt het onderdeel dat art. 2 van het arbitragereglement een procedurevoorschrift geeft voor het aanhangig maken van een vordering voor arbitrage.

Zoals in de s.t. namens [verweerder] terecht wordt opgemerkt, onder 5.1.8-5.1.9 (p. 18), miskennen de onderdelen 7 t/m 9 het onderscheid tussen grief 3 en grief 5 en de omvang van de rechtsstrijd in hoger beroep. Bovendien berusten de onderdelen gedeeltelijk op een onjuiste lezing van het bestreden arrest. Ik licht dit als volgt toe.

Op bladzijde 3 van het bestreden arrest heeft het hof de grieven 3 en 5 weergegeven. Deze, feitelijke, weergave van de grieven is in het licht van de memorie van grieven, pp. 5-8, niet onbegrijpelijk.

Grief 3 had uitsluitend betrekking op de hierboven bedoelde, vermeende inconsistentie en niet op eventuele bijzondere omstandigheden die zouden kunnen afdoen aan de toepasselijkheid van het vervalbeding.

Grief 5 was voorgesteld voor het geval het arbitragereglement van toepassing zou zijn. Deze grief deed weliswaar een beroep op bijzondere omstandigheden, doch alleen voor wat betreft "de vorderingen van Farmerhoeve waarmee de eerstingestelde zijn vermeerderd". Voor wat betreft die vorderingen heeft het hof nu juist, in r.o. 13 eerste alinea, overwogen dat het vervalbeding niet van toepassing is.

Nu de appelrechter gebonden is aan eindbeslissingen van de rechter in eerste aanleg, voor zover deze niet worden aangevallen met een behoorlijk in het appelgeding ingebrachte grief,21. stond het het hof niet vrij te onderzoeken of er sprake was van bijzondere omstandigheden die in de weg zouden kunnen staan aan toepasselijkheid van het vervalbeding voor wat betreft de vorderingen van Farmerhoeve uit de inleidende dagvaarding22.. Hierbij is van belang dat de appelrechter grieven die na memorie van grieven zijn ingebracht buiten beschouwing moet laten, tenzij uit de stukken van het geding blijkt dat de geïntimeerde ondubbelzinnig erin heeft toegestemd dat daarna nog een nieuwe grief wordt ingebracht.23. Hetgeen ter gelegenheid van het pleidooi is gesteld, kan Farmerhoeve dus niet baten.24.

Op dit een en ander loopt onderdeel 7 geheel en onderdeel 8 gedeeltelijk stuk:

De klacht van onderdeel 8 berust op de veronderstellingen dat het hof heeft geoordeeld dat de wijze van procederen de reden is dat Farmerhoeve zich niet kan verweren tegen een beroep op het vervalbeding uit het arbitragereglement en dat het hof heeft geoordeeld dat het arbitragereglement niet van toepassing is. Beide veronderstellingen zijn onjuist. Het hof heeft overwogen dat het arbitragereglement integraal deel uitmaakt van hetgeen partijen zijn overeengekomen. Met andere woorden: het arbitragereglement is naar het oordeel van het hof wel van toepassing. Verder heeft het hof overwogen dat de wijze van procederen de reden is dat er, ondanks toepasselijkheid van het arbitragereglement, geen arbitrage plaatsvindt. De klacht faalt bij gebrek aan feitelijke grondslag.

Onderdeel 9 betoogt, naar aanleiding van de overweging van het hof dat, nu partijen hebben gekozen voor beslechting van hun geschil door de gewone rechter, de procedureregels van het arbitragereglement toepassing missen, dat het vervalbeding [slechts] een procedurevoorschrift is, en wel een procedurevoorschrift voor het aanhangig maken van arbitrage.

De rechtbank heeft in r.o. 6.5 van het vonnis overwogen, dat het beroep van [verweerder] op het vervalbeding een verweer ten principale is, omdat het (voort-)bestaan van de vordering van Farmerhoeve aan de orde is. Naar mijn inzicht kwamen de grieven van Farmerhoeve in hoger beroep niet op tegen dit oordeel van de rechtbank, en het hof heeft de grieven ook niet aldus begrepen.

Het hof heeft bij deze lezing van de grieven, door zich aan de beslissing van de rechtbank op dit punt gehouden te achten, noch enige rechtsregel geschonden noch zijn beslissing onvoldoende gemotiveerd.

Ook als men in de grieven (en dan valt met name te denken aan grief 3) wél een beroep zou lezen tegen de beslissing van de rechtbank op dit punt van de uitleg van het vervalbeding, faalt onderdeel 9. Dan moet namelijk geconcludeerd worden dat het hof het (hierboven onder 1.2.6 geciteerde) vervalbeding kennelijk, en niet onbegrijpelijk, heeft uitgelegd als een materiële regel, en niet als een, uitsluitend op arbitrage betrekking hebbend, procedurevoorschrift.

Mijn conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

Het zal mij niet verbazen indien de Hoge Raad niet alleen zal oordelen dat het middel niet tot cassatie kan leiden, maar ook zal overwegen dat het niet noopt tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of rechtsontwikkeling, zodat de Hoge Raad met een dienovereenkomstige verkorte motivering zal blijken te volstaan.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden,

A-G