Hof Amsterdam, 10-03-2010, nr. 23-001579-08

Uit een geschrift, zijnde een uittreksel uit het handelsregister van de Kamer van Koophandel, gedateerd 11 april 2006 was de verdachte bestuurder van [rechtspersoon 1],

die op haar beurt bestuurder was van de [rechtspersoon 2]. Voorts blijkt dat de verdachte als bestuurder van [rechtspersoon 1] op 20 februari 2004 in functie te zijn getreden. Bij een beschikking van de rechtbank Alkmaar van 5 augustus 2004 is [rechtspersoon 2] in staat van faillissement verklaard.

De verdachte heeft tijdens zijn verhoor 14 september 2006 (bij de FIOD, dossiernummer 37690 van V2/1, p. 2) verklaard dat hij verantwoordelijk was voor de financiële gang van zaken binnen [rechtspersoon 1] en [rechtspersoon 2] en dat hij leiding gaf aan de dagelijkse werkzaamheden.

Nu hij ook als bestuurder van de [rechtspersoon 1] en – indirect – van [rechtspersoon 2] stond ingeschreven bracht dat met zich dat op hem de verplichtingen rustten krachtens het Burgerlijk Wetboek, de Faillissementswet en het Wetboek van Strafrecht te voldoen aan alle vorderingen van de curator. Als bestuurder had hij zich daartoe dienen te conformeren. Het verweer van de raadsvrouw wordt in zoverre verworpen.

De curator heeft na de beschikking van de rechtbank Alkmaar waarin het faillissement van [rechtspersoon 2] is uitgesproken herhaaldelijk tevergeefs contact gezocht met de verdachte en uiteindelijk op 23 november 2004 schriftelijk gevorderd dat de verdachte de volledige administratie, boeken, bescheiden dan wel gegevensdragers aan hem te overhandigen.

Aan die vordering heeft de verdachte niet voldaan.

Nadien heeft de curator de verdachte in zijn hoedanigheid als bestuurder van [rechtspersoon 1] een termijn tot eind december 2004 gesteld, waarbij de verdachte werd gesommeerd aan zijn verplichtingen voornoemde gegevens aan de curator te overhandigen. Ook gedurende die termijn is aan de vordering van de curator niet voldaan. Gelet op het vorenoverwogene is de verdachte als bestuurder van [rechtspersoon 1], die op haar beurt bestuurder was van [rechtspersoon 2] verantwoordelijk voor het voeren van een deugdelijke administratie, maar welbewust niet heeft voldaan aan de vorderingen van de curator om de administratie van de inmiddels failliet verklaarde [rechtspersoon 2] te overleggen. Het hof is van oordeel dat de verdachte heeft gehandeld als medepleger van het hem ten laste gelegde. Het verweer treft geen doel en wordt eveneens verworpen.

Voor zover de opvatting van de raadsvrouw de opvatting ingang wil doen vinden dat voor een veroordeling ter zake van bedrieglijke bankbreuk zoals bedoeld in artikel 343 van het Wetboek van Strafrecht is vereist dat niet alleen komt vast te staan dat de verdachte heeft gehandeld met het opzet om de rechten van de schuldeisers te verkorten, maar ook dat de rechten van de schuldeisers als gevolg van zijn handelen daadwerkelijk zijn verkort, vindt deze opvatting - gelet op het arrest van het Hoge Raad van 9 februari 2010 (LJN: BI4691) -geen steun in het recht.

Het verweer van de raadsvrouw, inhoudende dat [rechtspersoon 2] een buitenlandse vennootschap is, die niet onder het bereik van artikel 15i eerste lid van boek 3 van het Burgerlijk Wetboek valt, snijdt, gelet op artikel 1, eerste lid juncto artikel 5, eerste lid van de Wet op de formeel buitenlandse vennootschappen, evenmin hout. Het hof verwerpt dit verweer.

Bewezen verklaarde

Het hof acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte het primair ten laste gelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij in de periode van 5 augustus 2004 tot en met 20 december 2005 te Alkmaar tezamen en in vereniging met mededader, te weten [rechtspersoon 1], zijnde die [rechtspersoon 1] bestuurder van [rechtspersoon 2], welke rechtspersoon bij vonnis van de rechtbank Alkmaar op 5 augustus 2004 (bijlage D/14) failliet is verklaard, ter bedrieglijke verkorting van de rechten der schuldeisers van de rechtspersoon, niet heeft voldaan aan de op hem, verdachte, en/of zijn mededader rustende verplichtingen ten opzichte van het voeren van een administratie ingevolge artikel 10, eerste lid, van boek 2 van het Burgerlijk Wetboek en het bewaren en te voorschijn brengen van boeken en andere gegevensdragers in dat artikel bedoeld.

Hetgeen meer of anders is ten laste gelegd, is niet bewezen. De verdachte moet hiervan worden vrijgesproken.

Het hof grondt zijn overtuiging dat de verdachte het bewezen verklaarde heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat.

Strafbaarheid van het bewezen verklaarde

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van het bewezen verklaarde uitsluit, zodat dit strafbaar is.

Strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit, zodat de verdachte strafbaar is.

Oplegging van straf

De politierechter in de rechtbank Alkmaar heeft de verdachte voor het primair ten laste gelegde veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van vier maanden. Voorts heeft de politierechter de vordering van de benadeelde partij tot een bedrag van € 2.549,11 toegewezen.

Tegen voormeld vonnis is door de verdachte hoger beroep ingesteld.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte voor het primair ten laste gelegde zal worden veroordeeld tot een werkstraf, bestaande uit een taakstraf voor de duur van 200 uren, bij het niet naar behoren verrichten deze te vervangen door 100 dagen vervangende hechtenis.

Met betrekking tot de vordering benadeelde partij heeft de advocaat-generaal gevorderd toewijzing tot een bedrag conform de rechtbank.

Het hof heeft in hoger beroep de op te leggen straf bepaald op grond van de ernst van het feit en de omstandigheden waaronder dit is begaan en gelet op de persoon van de verdachte.

Het hof heeft daarbij in het bijzonder het volgende in beschouwing genomen.

De verdachte heeft als bestuurder van een vennootschap tezamen met een vennootschap niet voldaan aan de op hem en die vennootschap rustende verplichting een inzichtelijke administratie bij te houden dan wel aan de curator te overleggen, hetgeen van belang is om de verhaalsmogelijkheden van de schuldeisers na een onherroepelijk faillissement te effecturen. Het hof rekent het de verdachte aan dat hij zich niets gelegen heeft laten liggen aan de belangen van de schuldeisers en de verzoeken van de curator. Bij de strafoplegging heeft het hof acht geslagen op een de verdachte betreffend Uittreksel Justitiële Documentatie van 10 februari 2010, waaruit blijkt dat de verdachte eerder voor soortgelijke feiten is veroordeeld.

Het hof is dan ook van oordeel dat uitsluitend een taakstraf van door de advocaat-generaal gevorderde omvang onvoldoende recht doet aan de ernst van de feiten en zal tevens een geheel voorwaardelijke gevangenisstraf van na te noemen duur opleggen.

Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straf is gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c, 22c, 22d en 341 van het Wetboek van Strafrecht.

Deze wettelijke voorschriften worden toegepast zoals geldend ten tijde van het bewezen verklaarde.

Vordering van de benadeelde partij

De benadeelde partij als bedoeld in artikel 51a van het Wetboek van Strafvordering heeft zich overeenkomstig artikel 51b van dat Wetboek in het onderhavige strafproces gevoegd met een vordering tot vergoeding van door haar geleden schade als gevolg van het aan verdachte primair ten laste gelegde.

De vordering is in eerste aanleg toegewezen.

De benadeelde partij heeft zich in hoger beroep op de voet van artikel 421, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering gevoegd met een vordering van EUR 2.549,11 zoals aan haar in eerste aanleg is toegewezen.

Het hof is van oordeel dat de vordering van de benadeelde partij niet van zo eenvoudige aard is, dat deze zich leent voor behandeling in deze strafzaak. Deze kan slechts bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Het hof zal de benadeelde partij daarin dan ook niet-ontvankelijk verklaren.