HR, 08-07-2014, nr. 13/00900

Hoe het ook zij, indien u recht doet op of na 27 oktober 2013, bent u, omdat dan de omzettingstermijn van de Richtlijn is verstreken, verplicht om het nationale recht zoveel mogelijk uit te leggen in het licht van de bewoordingen en het doel van die Richtlijn (vgl. HvJ EU 5 oktober 2004, C-397/01 t/m C-403/01 (Pfeiffer) en HvJ EU 4 juli 2006, C-212/04 (Adeneler)). Die verplichting geldt bijvoorbeeld voor het geval dat u alsdan zou menen dat de (strekking van de) nieuwe bepaling van art. 263 lid 5 Sv niet met terugwerkende kracht op de in de zaak van verzoeker in cassatie te beoordelen rechtsfeiten en beslissingen mag worden toegepast en aanvullend daar waar de nieuwe wettelijke regeling onvoldoende in een juiste omzetting van de Richtlijn voorziet.

U zult dan alles moeten doen om, het gehele Nederlandse recht in beschouwing nemend en onder toepassing van de daarin erkende uitlegmethoden, de volle werking van de Richtlijn te verzekeren en tot een oplossing moeten te komen die in overeenstemming is met de Richtlijn nagestreefde doelstelling.

Die doelstelling is te vinden in de considerans van de Richtlijn. Die doelstelling is het verzekeren van het, onder meer in art. 6 EVRM en art. 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, vastgelegde recht van de verdachte op een eerlijk proces ((14)) van zijn recht de verdediging volledig uit te oefenen een eerlijk verloop van de procedure te waarborgen ((22)).

Een doelstelling die blijkens de considerans van de Richtlijn in alle lidstaten dient te worden verzekerd, omdat de wederzijdse erkenning van vonnissen en andere beslissingen van rechterlijke instanties de ((1)). Die erkenning wederom is ‘bedoeld om de samenwerking tussen de lidstaten en de bescherming van de rechten van het individu te versterken’ ((2)). Wederzijdse erkenning van beslissingen in strafzaken kan, zo de Richtlijn, immers alleen effectief functioneren in een geest van vertrouwen, waarbij het niet alleen gaat om het vertrouwen dat de regels van de andere lidstaten adequaat zijn, maar ook om het vertrouwen dat die regels correct worden toegepast ((4)). En daarvoor is een consistente toepassing van de in art. 6 EVRM vastgelegde rechten en waarborgen nodig ((7)). Hoewel alle lidstaten partij zijn bij het EVRM, leert de ervaring dat dat gegeven alleen niet altijd zorgt voor voldoende vertrouwen in de strafrechtstelsels van andere lidstaten ((6)). Binnen de Unie is een verdere ontwikkeling van de in het EVRM en in het Handvest vastgelegde minimumnormen, nodig ((7)). Daartoe dienen de minimumvoorschriften, zoals onder meer in deze Richtlijn vastgelegd ((7)).

Richtlijnconforme uitleg brengt met zich mee dat u, in geval u in de zaak van verzoeker op of na 27 oktober 2013 arrest wijst, de beslissing van het gerechtshof zult moeten vernietigen, omdat de door dat hof gegeven uitleg van het Nederlands recht en de daaraan verbonden conclusie dat verzoeker tot cassatie niet ontvankelijk is in het hoger beroep, zich niet verdraagt met de duidelijke bewoordingen en de doelstelling van de Richtlijn. De Richtlijn bevat immers de duidelijke en dwingende verplichting tot vertaling van de inleidende dagvaarding, houdende de oproeping, de tenlastelegging en de Toelichting op de procedure, teneinde zeker te stellen dat de verdachte, die de taal van de strafprocedure niet verstaat, daarvan kennis kan nemen zonder daartoe te hulp van anderen hoeven in te schakelen teneinde zeker te stellen dat hij zijn recht van verdediging volledig kan uitoefenen en een eerlijk verloop van de procedure gewaarborgd is.

Het arrest van het hof verdraagt zich daar uitdrukkelijk niet mee. Het hof heeft immers in strijd daarmee geoordeeld dat verzoeker tot cassatie zich op eenvoudige wijze en onverwijld door zijn Nederlands sprekende echtgenote had kunnen laten uitleggen wat er in het stuk stond vermeld,voor de ontvangst waarvan hij had getekend. En dat hij daarom aan zichzelf te wijten heeft dat hij niet tijdig hoger beroep heeft ingesteld, verdraagt zich daarmee uitdrukkelijk niet.

Door op die grond verzoeker tot cassatie niet-ontvankelijk te verklaren in het hoger beroep, ontneemt het hof bovendien verzoeker tot cassatie, die uitdrukkelijk heeft aangegeven van deze rechten gebruik te willen maken, het recht aanwezig te zijn bij de behandeling van zijn zaak, het recht aldaar de verdediging te voeren en daarbij alle andere, hem op grond van onder meer art. 6 EVRM en 14 IVBPR toekomende rechten, uit te oefenen.

En dat in niet zomaar een zaak, doch in een procedure waarin verzoeker tot cassatie van een ernstig misdrijf wordt beschuldigd (bedrieglijke, subsidiair eenvoudige, bankbreuk (artt. 343, 342 Sv)).

Sterker nog ook, indien de beslissing van het hof in stand zou blijven, zou dat betekenen dat verzoeker tot cassatie zonder enige vorm van proces tot 90 dagen gevangenisstraf is veroordeeld. En dat ten gevolge van een omstandigheid die deze Richtlijn nu juist probeert te voorkomen, namelijk de omstandigheid dat hij het Nederlands niet beheerst en daardoor de inhoud van de inleidende dagvaarding niet begreep.

Conclusie is dat ook een richtlijnconforme uitleg leidt tot het oordeel dat het hof verzoeker tot cassatie ontvankelijk had moeten achten in het hoger beroep (en vervolgens de uitsluitend in de Nederlandse taal gestelde inleidende dagvaarding had behoren nietig te verklaren, althans zorg had behoren te dragen voor een feitelijke behandeling van zijn zaak met alle daarbij behorende garanties). En derhalve het arrest van het gerechtshof voor vernietiging in aanmerking komt.

Voor het geval u recht doet op of na 27 oktober 2013, beroept verzoeker tot cassatie zich voorts op de alsdan rechtstreekse werking van de artt. 1, 3 lid 1 jo. 3 lid 2 van Richtlijn 2010/64/EU, welke bepalingen onvoorwaardelijk en voldoende nauwkeurig zijn en op grond waarvan verzoeker tot cassatie recht heeft op vertaling van de inleidende dagvaarding inclusief de daarbij behorende Toelichting, en maakt hij daarom tevens om de onder rndnr. 21 vermelde redenen aanspraak op vernietiging van het arrest van het hof.

Maar ook, indien u recht zou doen vóór afloop van de omzettingstermijn van de Richtlijn geldt dat, ten gevolge van die Richtlijn, de beslissing van het gerechtshof niet in stand kan blijven.

Er zijn geen algemene beginselen of bepalingen van Unierecht die zich er tegen verzetten dat de nationale rechter het nationale recht uitlegt conform een Richtlijn, voordat de termijn van de omzetting ervan is verstreken.7.

Verzoeker tot cassatie meent dat uw Raad, ook indien de omzettingstermijn van de Richtlijn nog niet is verstreken, gehouden is nationale bepalingen zoveel mogelijk uit te leggen in overeenstemming met die Richtlijn.

Hoewel het Hof van Justitie van de Europese Unie zich tot op heden niet expliciet heeft uitgesproken ten gunste van een dergelijke algemene verplichting tot richtlijnconforme uitleg gedurende de omzettingstermijn, is daarvoor wel steun te vinden in de rechtspraak van dat Hof (zie de standpuntbepaling van A-G J. Mazák van 20 november 2009, in de zaak C-357/09 PPU, Kadzoezv).8. Om dezelfde redenen als hierboven in rndnr. 21 beschreven, zou dat dan dienen te leiden tot vernietiging van het bestreden arrest van het hof.

In ieder geval heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie uitgemaakt dat uit de toepassing van art. 10, tweede alinea, VwEU jo. art. 288 VwEU (art. 249, derde alinea, VEG(oud)) jo. de betrokken Richtlijn voortvloeit, dat de lidstaten waartoe een Richtlijn is gericht, zich tijdens de termijn voor uitvoering van de Richtlijn dienen te onthouden van maatregelen die de verwezenlijking van het door die Richtlijn voorgeschreven resultaat ernstig in gevaar zouden brengen (arrest Inter-Environnement Wallonie, punt 45, arrest ATRAL, C-14/02, Jurispr. blz. I-4431, pt. 58, arrest Mangold, punt 67 en arrest Adeneler, 4 juli 2006, C-212/04, NJ 2006, 593, punt 121, 122 en 123).

Bijgevolg dienen alle overheidsinstanties van de lidstaten de volle werking van de bepaling van het gemeenschapsrecht te verzekeren.9.

Eén en ander leidt ertoe dat, ook indien u recht doet gedurende de omzettingstermijn van Richtlijn 2010/64/EU, de uitspraak van het hof behoort te worden vernietigd.

De beslissing van het hof houdt immers in dat dan een verdachte, zoals verzoeker, die de Nederlandse taal niet verstaat en aan wie geen vertaling van de inleidende dagvaarding ter beschikking is gesteld (en die, naar als in cassatie vaststaand moet worden aangenomen, de inhoud van de Nederlandstalige dagvaarding niet heeft begrepen, uitdrukkelijk heeft aangegeven dat hij gebruik wil maken van zijn recht om bij de behandeling van zijn zaak ter terechtzitting aanwezig te zijn en aldaar de verdediging te voeren en voor wie grote belangen op het spel staan), desalniettemin die rechten worden ontnomen.

Indien u die beslissing van het hof uw zegen zou geven, geeft u daarmee een uitlegging van het Nederlandse recht die, na het verstrijken van de omzettingstermijn van deze Richtlijn, de verwezenlijking van de met die Richtlijn nagestreefde doelstelling ernstig in gevaar zou kunnen brengen. Die doelstelling is immers juist te waarborgen dat een verdachte die de Nederlandse taal niet verstaat, een vertaling van de gehele inleidende dagvaarding (inclusief oproeping, tenlastelegging en Toelichting) wordt verstrekt. Juist teneinde te garanderen dat deze zijn recht om aanwezig te zijn bij de behandeling van zijn zaak, aldaar zijn recht van verdediging, met gebruikmaking van alle daarbij behorende rechten, volledig uit te oefenen en een eerlijk verloop van de procedure te garanderen.

Een uitlegging van het nationale recht in het voetspoor van het hof, inhoudende dat die rechten geen bescherming zouden behoeven, omdat een dergelijke verdachte, indien hem slechts een Nederlandstalige dagvaarding is verstrekt, met behulp van een Nederlandssprekende derde op de hoogte had kunnen komen van de inhoud van de inleidende dagvaarding, hetgeen het niet begrijpen van die inleidende dagvaarding verwijtbaar maakt, brengt, na het verstrijken van de uitvoeringstermijn ervan, de verwezenlijking van de met de Richtlijn nagestreefde doelstelling, die rechten absoluut te verzekeren, ernstig in gevaar.

Een dergelijke uitlegging van het nationale recht brengt daarmee bovendien verwezenlijking van de met de Richtlijn voorts nagestreefde doelstelling van het bewerkstelligen van vertrouwen bij andere lidstaten dat de regels van de Richtlijn in Nederland correct worden toegepast, waardoor bovendien de met de Richtlijn nagestreefde wederzijdse erkenning van beslissingen in strafzaken als hoeksteen van de justitiële samenwerking en daarvoor de in de Richtlijn voorgeschreven consistente toepassing van de in art. 6 EVRM vastgelegde rechten en waarborgen nodig is, ernstig in gevaar.

Er is weinig fantasie voor nodig om te begrijpen dat dit zo is, indien men bedenkt dat de consequentie van die uitdrukkelijk door de Europese Richtlijn niet gewenste onthouding van deze belangrijke rechten aan een verdachte op grond van een door deze Europese Richtlijn juist niet vereiste persoonlijke verantwoordelijkheid, er in Nederland toe kan leiden dat een verdachte, die duidelijk aangeeft hij van zijn hier bedoelde rechten gebruik wenst te maken, desalniettemin op die grond zonder enige vorm van proces kan worden veroordeeld tot een gevangenisstraf van 90 dagen.

Voor het geval dat u over het bovenstaande anders mocht oordelen, vraagt verzoeker tot cassatie u de beslissing in zijn zaak aan te houden, teneinde hem te laten profiteren van de afloop van de implementatietermijn van de Richtlijn en uw daarmee samenhangende verplichting het Nederlandse recht richtlijnconform uit te leggen en toe te passen.

Maar er zijn nog andere redenen waarom het bestreden arrest van het hof niet in stand kan blijven. Doordat in dat arrest niet wordt vastgehouden aan de eis dat een verdachte een vertaling van de dagvaarding incl. Toelichting dient te ontvangen in een taal die hij verstaat, worden degenen die de Nederlandse taal onvoldoende beheersen ten opzichte van Nederlanders op achterstand gezet. Door aldus te oordelen heeft het hof in strijd met het in art. 14 EVRM, art. 26 IVBPR en art. 21 van het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie (welk Handvest toepasselijk is, omdat de nationale regeling die hier ter beoordeling staat, op grond van het bovenstaande binnen het toepassingsgebied van het Unierecht valt) vervatte verbod van discriminatie op grond van taal. Reden waarom het arrest van gerechtshof niet in stand kan blijven.

Voorts dient de beslissing van het hof te worden vernietigd wegens strijd met het gelijkheidsbeginsel. Die beslissing heeft immers tot gevolg dat een verdachte als verzoeker tot cassatie, die in Nederland woont en waarvan bekend is dat hij de Nederlandse taal niet machtig is, anders wordt behandeld dan een verdachte die in het buitenland woont en ten aanzien waarvan art. 588 lid 2 Sv bepaalt dat dagvaardingen worden vertaald in de taal of één van de talen van het land waar de hij verblijft, dan wel voor zover aannemelijk is dat hij slechts een andere taal machtig is, in die taal.

Voor het geval u niet met verzoeker tot cassatie van mening bent dat het hierboven beschreven Unierecht, in een geval als dat van verzoeker, aanleiding tot vernietiging van de uitspraak van het hof behoort te geven, vraagt verzoeker tot cassatie u het Hof van Justitie van de EU te vragen hoe het Unierecht in een geval als dat van verzoeker dient te worden uitgelegd. Tot het stellen van een prejudiciële vraag daarover is alle reden, nu niet kan worden gezegd dat de alsdan gehanteerde uitleg van het Unierecht evident is en voorts het HvJ EU deze hier aan de orde zijnde kwestie niet al een keer heeft uitgelegd.

Het stellen van een dergelijke vraag klemt alsdan des te meer, nu de uitleg die het hof aan het Unierecht geeft, voor rechters in andere lidstaten niet vanzelfsprekend is.

Bijvoorbeeld, in de BRD werd vroeger § 184 StPO op dezelfde wijze uitgelegd, zoals in het geval van verzoeker tot cassatie door het hof is geschied. Het idee was toen aldaar eveneens dat het op de weg van iedere verdachte die de Duitse taal niet beheerste, lag om zich over de inhoud van een dagvaarding te informeren. Ook daar werd daarom vroeger niet noodzakelijk geacht de verdachte van een vertaling daarvan te voorzien.

Omdat echter uit art. 6 lid 3 onder a EVRM voor de verdachte het recht voortvloeit om over de feitelijke en juridische basis van de beschuldigingen die tegen hem worden ingebracht te worden geïnformeerd in een voor hem begrijpelijke taal, als hij de Duitse taal niet, is daarop in Duitsland vandaag de dag de verplichting tot vertaling van de inleidende dagvaarding (en vergelijkbare stukken) en tot schriftelijke voorlichting van de verdachte over voorwaarden en de wijze waarop hij tegen een uitspraak een rechtsmiddel kan instellen in een voor hem begrijpelijke taal,

gebaseerd (zie bijvoorbeeld Löwe-Rozenberg, StPO 26^e druk, bnd. 10, GVG; EGGVG, blz. 998–1005).

De beslissing van het gerechtshof kan voorts niet in stand blijven, omdat het hof bij zijn oordeel dat de verdachte, omdat hij zich op eenvoudige wijze onverwijld had kunnen laten uitleggen wat er (simpel gezegd) in de dagvaarding stond, geen beroep toekomt op het in art. 6 lid 3 aanhef en onder a EVRM vastgelegde recht van een verdachte om onverwijld, in een taal die hij verstaat, en in bijzonderheden, op de hoogte te worden gesteld van de aard en de reden van de tegen hem ingebrachte beschuldiging, welk recht, ook volgens het hof, het ontvangen van informatie met betrekking tot de datum, de instantie en het tijdstip van de terechtzitting waarop de verdachte zal worden berecht, omvat, een verkeerde maatstaf heeft aangelegd. Dat blijkt uit de jurisprudentie van het EHRM.

Art. 6 lid 3 onder a EVRM als art. 14 lid 3 onder a IVBPR bevat voor de verdachte, tegen wie een vervolging is ingesteld, in het bijzonder het recht om onverwijld in een taal die hij verstaat en in bijzonderheden, op de hoogte te worden gesteld van de aard en de reden van de tegen hem ingebrachte beschuldiging.

Volgens vaste jurisprudentie van het EHRM speelt de inleidende dagvaarding een bepalende rol in strafzaken: het bevat de feitelijke en juridische grondslag van de verwijten die aan de verdachte worden gemaakt.

Volgens het EHRM moet het voorschrift van art. 6 lid 3 onder a EVRM dan ook worden gezien in het licht van het meer algemene recht op een eerlijk proces zoals gegarandeerd in art. 6 lid 1 EVRM. Volgens het EHRM is het verkrijgen van precieze en volledige informatie over de ten laste gelegde feiten en de juridische kwalificatie daarvan een essentiële voorwaarde voor een eerlijk proces. Art. 6 lid 3 onder a EVRM schrijft niet voor op welke wijze de verdachte moet worden geïnformeerd over de aard en de reden van de beschuldiging tegen hem, maar die beschuldiging moet voor de verdachte wel voorzienbaar zijn, aldus het EHRM. Voorts legt het EHRM direct verband tussen de voorschriften van art. 6 lid 3 onder a, en art. 6 lid 3 onder b EVRM, omdat het recht om geïnformeerd te worden over de aard en de oorzaak van de beschuldiging moet worden gezien in het licht van het recht van de verdachte te beschikken over de tijd en faciliteiten voor de voorbereiding van de verdediging.

Dat van een verdachte kan worden verlangd dat hij een dagvaarding in een taal die hij niet machtig is zelf maar met behulp van een vertaler moet achterhalen, gaat sinds het zogenaamde Brozicek-arrest van het EHRM, zelfs indien de verdachte zelf jurist en advocaat is, niet meer op.10. Toen die uitspraak werd gedaan, concludeerde E. Myjer in zijn annotatie bij het arrest dat die uitspraak voor ons land aanpassing van de praktijk, zoals die op grond van de jurisprudentie was gegroeid, noodzakelijk maakte. De uitspraak van het hof is daarmee in strijd. Reden waarom het arrest van het hof voor vernietiging in aanmerking komt.

Hoewel het EHRM niet uitsluit dat er omstandigheden denkbaar zijn waaruit zonder twijfel duidelijk blijkt dat de verdachte, die weet dat een strafzaak tegen hem loopt, de aard en de oorzaak van de beschuldiging kent, niet de bedoeling heeft deel te nemen aan het proces en zich aan de vervolging probeert te onttrekken, in welk geval de verdachte zich ook blijkens de jurisprudentie van het EHRM in niet kan beroepen op de waarborgfunctie van art. 6 lid 3 onder a EVRM, in gevallen van de niet naleving daarvan. Daarvan was in verzoekers zaak echter geen sprake. Sterker nog, ter terechtzitting is nadrukkelijk en gemotiveerd aangevoerd dat verzoeker tot cassatie niet van plan was een zitting te ontlopen.

Volgens het EHRM zijn er bovendien omstandigheden denkbaar, ondanks het ontbreken van een vertaling van de dagvaarding geen afbreuk is gedaan aan het recht van de verdachte zichzelf te verdedigen en onder de garantie van een eerlijk proces. Bijvoorbeeld, omdat de dagvaarding hem mondeling is toegelicht, hij daartegen bezwaar heeft aangetekend , vanwege gebrek aan een daartoe strekkend bewijs, etc. zonder daarbij te melden dat hij de dagvaarding niet begrijpt. In het geval van verzoeker, is van dergelijke omstandigheden echter geen sprake geweest.

Buiten de hierboven beschreven uitzonderingen, houdt het EHRM strak de hand aan het voorschrift van art. 6 lid 3 onder a EVRM. Hetgeen, gelet op de hierboven beschreven, daarmee rechtstreeks samenhangende essentiële rechten van de verdachte, vanzelfsprekend is.

Eén en ander brengt dan ook met zich mee dat, in gevallen als die van verzoeker, waarin ter terechtzitting in hoger beroep uitdrukkelijk is aangevoerd dat:

Dit klemt des te meer nu uit niets blijkt dat verzoeker tot cassatie op ondubbelzinnige wijze en vrijwillig afstand heeft gedaan van zijn recht om in een taal die hij verstaat gedetailleerd op de hoogte te worden gesteld van de inhoud van de inleidende dagvaarding, van zijn recht op aanwezigheid ter terechtzitting en het aldaar voeren van zijn verdediging.

Het recht om ter terechtzitting aanwezig te zijn en daar de verdediging te voeren, vormt een essentieel onderdeel van het recht op een eerlijk proces. Hetzelfde geldt voor het daarmee direct samenhangende in art. 6 lid 3 onder c, d en e EVRM gewaarborgde recht van iedere verdachte getuigen te horen, bijstand te hebben van een tolk e.d.

Het EHRM is uitdrukkelijk van oordeel dat op de overheid de verplichting rust om te garanderen dat de verdachte het recht heeft aanwezig te zijn terechtzitting, hetzij gedurende de eerste strafprocedure tegen hem, hetzij in een nieuw proces, en dat dat recht één van de essentiële elementen van art. 6 EVRM is (Stoichkov v. Bulgarije, 24 maart 2005, §56).

De weigering om een nieuwe procedure te openen in gevallen waarin de verdachte is veroordeeld bij verstek en iedere indicatie dat hij bewust afstand van zijn recht om ter terechtzitting aanwezig te zijn, heeft gedaan, ontbreekt, wordt door het EHRM beschouwd als een flagrante weigering recht te spreken hetgeen de procedure manifest in strijd maakt met de voorschriften van art. 6 EVRM en de daaraan ontleende beginselen.11.

En dat is precies de reden waarom u, in het vergelijkbare geval van verzoeker tot cassatie, de beslissing van het gerechtshof behoort te vernietigen en verzoeker in staat behoort te stellen gebruik te maken van de rechten die art. 6 EVRM, hem garandeert.

De uitspraak van het gerechtshof komt voorts voor vernietiging in aanmerking, omdat het gerechtshof, nu terzake uitdrukkelijk en gemotiveerd het @@@verweer is gevoerd dat verzoeker tot cassatie de inhoud van de dagvaarding niet kende, omdat hij het Nederlands niet beheerst, in het arrest had moeten doen lijken daarnaar een onderzoek te hebben ingesteld en had het voorts die beslissing naar de eis der wet met redenen moeten omkleden, had het hof het arrest, met name, omdat het oordeel van het hof dat ter terechtzitting in het hoger beroep niet aannemelijk is geworden dat verdachte niet voldoende Nederlands kende om te begrijpen tegen welk tijdstip en voor welke instantie hij werd gedagvaard niet blijkt uit de vaststellingen van het hof. bij gebreke waarvan de beslissing van het hof niet naar de eis der wet, althans niet zonder nadere motivering, die ontbreekt, is gemotiveerd, althans die beslissing, onbegrijpelijk is.

Even zoveel redenen waarom, zowel afzonderlijk als in onderling verband bezien, het arrest van het hof voor vernietiging in aanmerking komt.

De bewuste onthouding aan verzoeker tot cassatie van zij essentiële rechten I ex artikel 6 evenveel EVRM heeft tot gevolg dat zijn aldus, zonder enige vorm van proces, tot stand gekomen veroordeling tot 90 dagen gevangenisstraf, strijd oplevert met het bepaalde in art. 5 lid 1 onder a EVRM. Reden te meer waarom de beslissing van het hof voor vernietiging in aanmerking komt.

Het gerechtshof had voorts, gelet op de rechten die bedoelde voorschriften (van art. 6 EVRM en 14 IVBPR) beogen te garanderen en het beroep dat ter terechtzitting op die aan de verdachte toekomende rechten is gedaan, in verzoekers zaak moeten beoordelen of verzoeker tot cassatie in zijn recht op een berechting in aanwezigheid, zijn recht zichzelf te verdedigingen en zijn recht op een eerlijk proces was geschaad, en had het daarop uitdrukkelijk behoren te beslissen en die beslissing behoren te motiveren. Nu het hof dat achterwege heeft gelaten, heeft het de in dit soort zaken aan te leggen maatstaf miskend, en heeft het zijn beslissing niet naar de eis der wet met redenen omkleed, althans is die beslissing, zonder nadere motivering, die ontbreekt, onbegrijpelijk. Reden waarom de bestreden uitspraak niet in stand kan blijven.

Bovenstaande argumenten, zowel afzonderlijk als in onderlinge samenhang bezien, leiden ertoe dat de bestreden uitspraak van het gerechtshof behoort te worden vernietigd.

Verzoeker tot cassatie heeft, zoals uit het bovenstaande blijkt, groot belang bij die vernietiging, omdat hij om de hierboven aangevoerde redenen in staat moet worden gesteld om bij de behandeling van zijn zaak aanwezig te zijn, aldaar, met behulp van alle hem als verdachte toekomende rechten, te voeren in een procedure die voldoet aan de eisen van een eerlijk proces.

Deze schriftuur wordt ondertekend en ingediend door mr. C. Waling, advocaat bij de Hoge Raad der Nederlanden, kantoorhoudende te 's‑Gravenhage, aan het Lange Voorhout 86, postadres: postbus 187, 2501 CD 's‑Gravenhage, die bij deze verklaart tot deze ondertekening en indiening bepaaldelijk te zijn gevolmachtigd door verzoeker tot cassatie.

's‑Gravenhage, 21 mei 2013

Dr. mr. C. Waling