CBb, 12-04-2001, nr. AWB 99/950

Op 20 september 1999 heeft de raad van tucht een beslissing genomen op een klacht, op

De toepasselijke regelgeving

Artikel 11, eerste lid, van de Verordening Gedrags- en Beroepsregels Registeraccountants

De vaststaande feiten

Het College gaat uit van de feiten zoals die zijn vastgesteld in de bestreden beslissing van

de raad van tucht, nu tegen die vaststelling geen grieven zijn aangevoerd.

Bij de bestreden tuchtbeslissing, die aan deze uitspraak is gehecht en als hier ingelast wordt

beschouwd, heeft de raad van tucht de klacht gegrond verklaard en aan appellant de

maatregel van berisping opgelegd.

Appellant heeft - samengevat - tegen de bestreden tuchtbeslissing de volgende middelen

voorgedragen.

De raad van tucht heeft in zijn beslissing blijkbaar een analoge toepassing van artikel 33

GBR 1994 voor ogen gestaan. Dit ten onrechte. Uit de jurisprudentie aangaande dit artikel

blijkt dat in alle gevallen waarin dit artikel tot een tuchtrechtelijke maatregel leidde, sprake

was van een "onderzoek" of een "overzicht van tekortkomingen" door een accountant naar

of over een andere accountant. In onderhavig geval is geen sprake van een oordeel over de

werkzaamheden van een andere accountant. Appellant kende deze werkzaamheden niet

maar heeft een urenraming onder voorbehoud verstrekt. De second opinion zou alleen dan

als oordeel kunnen worden aangemerkt indien de declaratie van klaagster zou zijn

onderzocht en becommentarieerd. Daarvan is geen sprake geweest.

Het enkele feit dat geen voorafgaand overleg met klaagster heeft plaatsgevonden omtrent

de in de brief van 12 februari 1999 opgenomen urenraming, hoeft op zich niet te betekenen

dat appellant een ongefundeerd oordeel zou hebben uitgesproken. Appellant heeft zich

uitdrukkelijk baserend op door zijn opdrachtgever verstrekte informatie een urenraming

gegeven over reeds verrichte werkzaamheden. Het vermelden van een uur-tarief is bewust

achterwege gelaten. Appellant heeft vooraf de kolommenbalansen van de firma D

beoordeeld. Nu klaagster de door haar verrichte werkzaamheden had gedeclareerd, heeft de

urenraming van appellant de status van "second opinion" gekregen.

De raad van tucht oordeelt dat het verstrekken van een urenraming in de wetenschap dat

tussen klaagster en haar cli‰nt een geschil bestond over de declaratie voor verrichte

werkzaamheden, onzorgvuldig en tuchtrechtelijk verwijtbaar was. Kern van de klacht was

dat appellant eerst overleg had moeten voeren met de accountant/administrateur die de

declaratie had opgesteld. Door dit buiten beschouwing te laten komt de raad van tucht tot

de zeer verstrekkende uitspraak dat in alle gevallen waarin een geschil is over een

declaratie een urenraming niet op een enkel verzoek van de opdrachtgever mag worden

uitgevoerd op straffe van het verwijt dat de accountant onzorgvuldig handelt. In een

andere, eerdere beslissing komt de raad nog tot een andere conclusie.

Met name nu appellant zich tot objectief vast te stellen feiten heeft beperkt en de raming op

deugdelijke grondslag is geschied, valt niet goed te begrijpen waarom appellant

desondanks onzorgvuldig zou hebben gehandeld.

Appellant is van oordeel dat hij geen oordeel gegeven over een declaratie, omdat door hem

geen onderzoek is ingesteld naar de werkzaamheden of declaratie van klaagster. Sterker

nog: appellant kende de declaratie niet en is evenmin bekend met de door klaagster

verrichte werkzaamheden in dezen. Het vermelden van tarieven in de verklaring is dan ook

bewust achterwege gelaten.

In de verklaring van 12 februari 1999 heeft appellant voorts expliciet het voorbehoud

gemaakt dat bij het verstrekken van de urenraming is uitgegaan van de door de

opdrachtgever verstrekte informatie. Op basis van deze informatie was het goed mogelijk

een urenraming te maken, zonder in het bezit te zijn van de declaratie.

De maatregel van berisping is zwaarder dan de maatregel die in andere artikel 33

GBR-1994 kwesties, is opgelegd. Appellant verwijst naar een aantal uitspraken van de raad

van beroep, waarbij enkel (schriftelijke) waarschuwingen werden opgelegd.

De raad van tucht heeft in de bestreden beslissing onder 5.2 overwogen dat appellant een

ernstig tuchtrechtelijk verwijt kan worden gemaakt, waarbij de raad in aanmerking heeft

genomen dat appellant op het enkele verzoek van een firmant van de firma D is overgegaan

tot het verstrekken van de urenraming, terwijl hij op de hoogte was van het feit dat het hier

een urenraming betrof inzake werkzaamheden die door C reeds waren verricht en

gedeclareerd en dat over de hoogte van deze declaratie een geschil bestond.

Met appellant is het College van oordeel dat de raad van tucht ten onrechte heeft

geoordeeld dat het verstrekken van een urenraming, ook als deze raming werkzaamheden

betreft die reeds door klaagster zijn verricht en gedeclareerd, onzorgvuldig en

tuchtrechtelijk verwijtbaar is. Hierbij is van belang dat het betreft een raming van het

aantal uren dat door (medewerkers van) appellant besteed zou zijn aan het samenstellen

van de jaarrapporten uitdrukkelijk uitgaande van informatie verstrekt door de

desbetreffende onderneming. Appellant heeft daarmee geen oordeel gegeven over de wijze

waarop deze werkzaamheden door klager zijn verricht noch over het tijdbeslag dat daarmee

gemoeid is geweest doch slechts het aantal uren dat hij, uitgaande van de uitdrukkelijke

aannames, zou hebben begroot voor de desbetreffende werkzaamheden. De omstandigheid

dat appellant op de hoogte was van een tussen klaagster en haar cli‰nte bestaand geschil

over de hoogte van de declaratie met betrekking tot deze werkzaamheden en

laatstgenoemde in haar opvattingen over de juistheid van deze declaratie zou worden

gesterkt doet hieraan niet af. De hoogte van deze declaratie was immers afhankelijk van de

terzake tussen klager en haar cli‰nte gemaakte afspraken bijvoorbeeld met betrekking tot

het te hanteren tarief, de ervaring van (medewerkers van) klager en de juistheid van de

veronderstellingen die aan de opgave ten grondslag werden gelegd. De uitspraak van de

raad van tucht ontbeert om die reden deugdelijke grondslag en dient derhalve te worden

vernietigd.

Het College ziet aanleiding om de zaak zelf af te doen en overweegt daartoe als volgt.

De klacht luidt - samengevat - dat de brief van 12 februari 1999 oordelend en implicerend

van karakter is; dat appellant het verhaal van de firma D niet heeft geverifieerd, althans dat

vooraf geen contact is gezocht met klaagster en dat appellant ook naderhand niet openstond

voor een inhoudelijk gesprek met klaagster.

Naar het oordeel van het College moet de verklaring van 12 februari 1999 worden

aangemerkt als een mededeling in de zin va artikel 11 van de GBR 1994. Ingevolge het

eerste lid van dit artikel doet de registeraccountant slechts mededelingen omtrent de

uitkomst van zijn arbeid voor zover zijn deskundigheid en de door hem verrichte

werkzaamheden daarvoor een deugdelijke grondslag vormen. Hij draagt er zorg voor dat

zodanige mededelingen een duidelijk beeld geven van de uitkomsten van zijn arbeid.

In haar algemeenheid is naar het oordeel van het College onjuist de opvatting dat een

verklaring deugdelijke grondslag reeds zou ontberen, op grond van het enkele feit dat geen

hoor en wederhoor is toegepast.

In onderhavig geval heeft appellant - conform de opdracht van de firma D - bij brief van 12

februari 1999 een raming gemaakt van het aantal uren dat door medewerkers van

appellants kantoor besteed zou zijn aan het samenstellen van de jaarrapporten van

genoemde firma. Genoegzaam is komen vast te staan dat appellant, alvorens daartoe over

te gaan, kolommenbalansen heeft ingezien en beoordeeld. Derhalve kan niet gezegd

worden dat appellant de mededelingen van de firma D niet heeft geverifieerd. Bovendien

heeft appellant door vermelding van de informatie waarvan hij is uitgegaan alvorens de

mededeling werd opgemaakt, naar het oordeel van het College voldoende voorbehoud

gemaakt.

Voorts heeft appellant zich naar het oordeel van het College beperkt tot het geven van een

urenraming en zich afzijdig gehouden van het geven van een oordeel over het gehanteerde

uurtarief en de hoogte van de declaratie van klaagster. Appellant was - op de hoogte zijnde

van het tussen klaagster en de firma D bestaande geschil - niet genoodzaakt contact op te

nemen met klaagster, nu een dergelijk contact, gezien de aard van de opdracht, afbreuk zou

hebben gedaan aan het onafhankelijke en objectieve karakter van een urenraming.

Gezien deze omstandigheden is het College van oordeel dat appellant bij het opstellen van

zijn verklaring van 12 februari 1999 de vereiste zorgvuldigheid in acht heeft genomen en

dat de verklaring op een deugdelijke grondslag berust, als bedoeld in artikel 11, eerste lid,

GBR 1994.

De hiervoor weergegeven klacht is mitsdien ongegrond.

Derhalve is geen aanleiding tot het opleggen van een maatregel.

Na te melden beslissing berust op de artikelen 40, 52, 53 en 54a tot en met g van de Wet op

de registeraccountants en op artikel 11, eerste lid, en 33 van de GBR 1994.

Het College: