Hof 's-Gravenhage, 30-11-2011, nr. 200.089.255-01

De man stelt zich op het standpunt dat de behoefte van de vrouw lager is dan door de rechtbank vastgesteld en ongeveer € 1.000,- netto per maand bedraagt. De man voert daartoe drie grieven aan:

De vrouw heeft de stellingen van de man gemotiveerd bestreden. Daarnaast stelt de vrouw zich op het standpunt dat de rechtbank haar behoefte te laag heeft vastgesteld. Zij stelt dat haar behoefte € 2.224,31 netto per maand bedraagt, in plaats van het door de rechtbank bepaalde bedrag van € 1.943,- netto per maand. Door de rechtbank was geen rekening gehouden met de kosten voor de VVE (Vereniging van eigenaren) ter zake van het appartement waar zij woont.

Het hof overweegt als volgt. Op grond van vaste rechtspraak geldt dat bij de vaststelling van de aan de welstand gerelateerde behoefte van de alimentatiegerechtigde rekening dient te worden gehouden met alle feiten en omstandigheden van het geval, waaronder zowel de inkomsten tijdens de laatste jaren van het huwelijk als het uitgavenpatroon in diezelfde periode. De behoefte zal daarnaast zoveel mogelijk aan de hand van concrete gegevens betreffende de reële of met een zekere mate van waarschijnlijkheid te verwachten kosten van levensonderhoud worden bepaald. Het hof ziet in dit geval geen aanleiding om af te wijken van dit uitgangspunt. Het hof sluit zich aan bij hetgeen de rechtbank daaromtrent in grote lijnen heeft overwogen. De man heeft in hoger beroep op dit punt geen nieuwe feiten en omstandigheden aangevoerd die tot een ander oordeel kunnen leiden. Het hof neemt daarbij nog in aanmerking dat vaststaat dat partijen in 2006 feitelijk uiteen zijn gegaan en dat zij vervolgens geen duidelijke financiële afspraken hebben gemaakt. In eerste instantie liep de financiële regeling zoals die tijdens de samenleving gold door en had de vrouw nog immer de beschikking over de gelden op de gezamenlijke bankrekening van partijen. Nadat het contact tussen partijen verslechterde en de vrouw in financiële moeilijkheden raakte, daargelaten de vraag of zij met de wisselende bijdragen van de man al dan niet in staat was om de lasten uit hoofde van de hypothecaire geldlening te voldoen, heeft zij eerst in 2010 een echtscheidingsprocedure aanhangig gemaakt. Ook de man heeft geen enkele actie ondernomen om de juridische situatie aan te passen aan de feitelijke door het huwelijk officieel te laten beëindigen. Onder deze omstandigheden acht het hof het redelijk om uit te gaan van het gezinsinkomen en de gezinsuitgaven ten tijde van de daadwerkelijke huwelijkse samenleving en niet slechts van de afgelopen jaren waarin sprake was van een onduidelijke en inconsistente financiële situatie tussen partijen.

Uitgegaan dient dan ook te worden, in beginsel, van het netto gezinsinkomen van partijen in 2006 en het door de vrouw overgelegde behoefteoverzicht. Uit de door partijen overgelegde stukken volgt dat het jaarinkomen van de man in 2006 € 79.596,- bedroeg (jaaropgave 2006). Omtrent de overige financiële omstandigheden in 2006 is door geen van partijen ook in hoger beroep geen inzage gegeven, zodat het niet mogelijk is om de precieze hoogte van het netto gezinsinkomen destijds vast te stellen. Wat betreft het behoefteoverzicht gaat het hof uit van de door de vrouw in hoger beroep opgevoerde posten, behoudens de volledige kosten huisvesting, nu de man terecht heeft gesteld dat, indien de vrouw partneralimentatie zou ontvangen en/of eigen inkomsten heeft, zij inkomstenbelasting zal dienen te betalen en dan ook recht heeft op hypotheekrenteaftrek. De overige posten acht het hof niet onredelijk en niet bovenmatig dan wel onvoldoende gemotiveerd betwist door de man. Hieruit volgt dat het hof, in afwijking van de rechtbank, de behoefte van de vrouw vaststelt op € 2.000,- netto per maand bedraagt, ofwel, rekeninghoudend met de fiscale consequenties, € 3.200,- bruto per maand.

De man stelt zich op het standpunt dat de vrouw volledig in haar eigen behoefte (levensonderhoud) zou kunnen voorzien. De man heeft te dien aanzien vier grieven aangevoerd: — ten onrechte heeft de rechtbank geoordeeld dat de vrouw onweersproken heeft gesteld dat zij gedurende het huwelijk van partijen enkel in 2007 zes maanden heeft gewerkt en dat zij vanwege een reorganisatie zou zijn ontslagen;

De vrouw heeft de stellingen van de man gemotiveerd weersproken.

Het hof overweegt als volgt. Partijen zijn in 1993 gehuwd. In 1995 is de vrouw gestopt met werken. Tussen partijen staat vast dat de vrouw tussen 1995 en 2007, derhalve gedurende twaalf jaren tijdens het huwelijk, niet heeft gewerkt. In 2007 heeft de vrouw gedurende zes maanden een betaalde dienstbetrekking gehad waarbij zij, onbestreden gesteld, ongeveer € 2.950,- bruto per maand (inclusief vakantiegeld en overige emolumenten) verdiende. Sinds eind 2007 tot nu, vier jaren later, is de vrouw er niet in geslaagd opnieuw een baan te vinden. Gelet op de duur van het huwelijk van partijen, bijna achttien jaren, waarin gedurende tenminste twaalf jaren de man de kostwinner is geweest en de vrouw de verzorging en opvoeding van haar zoon op zich heeft genomen, waardoor haar positie op de arbeidsmarkt negatief is beïnvloed, is het hof van oordeel dat van de vrouw op dit moment niet gevergd kan worden dat zij in haar eigen levensonderhoud voorziet. Uit de door haar overgelegde stukken blijkt dat de vrouw zich realiseert dat van haar verwacht mag worden dat zij op een gegeven moment niet langer financieel afhankelijk is van de man, nu zij reeds enige tijd bezig is met solliciteren. Uit de door haar overgelegde stukken volgt echter tevens dat de vrouw op dit moment geen dienstverband heeft, noch enige eigen inkomsten uit andere bron.

Op grond van het hiervoor overwogene zal het hof de door de man aan haar te betalen uitkering tot levensonderhoud, conform haar behoefte, en nu de draagkracht van de man niet in geschil is, bepalen op € 3.200,- per maand. De vrouw heeft verzocht haar een netto-uitkering tot levensonderhoud toe te kennen. Dit is niet mogelijk. Met dit te bepalen bedrag wordt het door de vrouw verzochte netto bedrag niet overschreden.