Rb. Rotterdam, 26-08-2009, nr. 292127 / HA ZA 07-2399

De rechtbank heeft kennisgenomen van de volgende stukken:

De gewijzigde vordering luidt - verkort weergegeven - om de gemeente te veroordelen tot staken en gestaakt houden van de onderhavige dwangbevelen, inclusief de daarin vermelde bedragen, met veroordeling van de gemeente in de kosten van het geding.

Tegen de achtergrond van de vaststaande feiten heeft [opposant] aan de vordering de volgende stellingen ten grondslag gelegd.

De gemeente heeft ten onrechte dwangbevelen jegens [opposant] uitgevaardigd voor de bestuursdwangkosten van de VVE. [opposant] kan niet als overtreder worden aangemerkt van het bestuursdwangbesluit dat jegens de VVE is genomen.

In de bestuursrechtelijke procedure ten aanzien van het bestuursdwangbesluit dat aan [opposant] was gericht (niet betreffende de gemeenschappelijke delen van de panden van de VVE maar betreffende de eigenaargedeelten van de appartementen [pand 1] en [pand 2]) heeft [opposant] aangevoerd dat de gemeente ten onrechte geen toepassing heeft gegeven aan artikel 23 Woningwet. Per abuis is het beroep tegen de beslissing op bezwaar ingetrokken.

De invorderingskosten en de beheerskosten zijn onredelijk hoog.

De conclusie van antwoord strekt tot niet-ontvankelijk verklaring van de vorderingen, althans tot ontzegging van de vorderingen, onder ongegrond verklaring van het verzet, met veroordeling van [opposant] in de kosten van het geding.

De gemeente heeft daartoe het volgende aangevoerd:

Tegen het besluit van de gemeente van 2 november 2001 is geen beroep ingesteld, waardoor het besluit formele rechtskracht heeft gekregen. Ook het besluit dat aan [opposant] was gericht (niet betreffende de gemeenschappelijke delen van de panden van de VVE maar betreffende de eigenaargedeelten van de appartementen [pand 1] en [pand 2]) heeft formele rechtskracht gekregen, nu het beroep daar tegen is ingetrokken.

Op grond van artikel 5:113 van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW) zijn zowel de VVE, als de appartementseigenaren hoofdelijk aansprakelijk voor de schulden van de VVE. Wanneer de schuld van de VVE deelbaar is, kan de appartementseigenaar voor zijn deel van de schuld worden aangesproken, welk aandeel is vastgelegd in de splitsingsakte. Het aandeel van [opposant] in de schuld van de VVE bedraagt 17/364 van de totaalsom.

De aan [opposant] in rekening gebrachte kosten voor het toepassen van bestuursdwang zijn die kosten die [opposant] op grond van zijn VVE-deel verschuldigd is voor de werkzaamheden aan de panden [de panden], zoals vermeld op de voorzieningenlijst.

Artikel 5:25 Awb bepaalt dat de overtreder de kosten, verbonden aan de toepassing van bestuursdwang, is verschuldigd. [opposant] is als lid van de VVE zijn aandeel in de kosten verschuldigd.

De gemeente heeft terecht 15% beheerskosten en 15% invorderingskosten in rekening gebracht.

Tussen partijen is niet in geschil dat in deze civielrechtelijke verzetsprocedure van de rechtmatigheid van de aan de dwangbevelen ten grondslag liggende bestuursdwang¬aanschrijving dient te worden uitgegaan. Daarmee staat ook de noodzaak tot uitvoering van de op de voorzieningenlijst vermelde (herstel)werkzaamheden vast.

Door [opposant] is onder verwijzing naar een uitspraak van de rechtbank Den Haag onder meer betoogd dat het dwangbevel een deugdelijke grondslag mist en hij als lid van de VVE niet zonder meer kan worden aangesproken tot betaling van (een deel) van de bestuursdwangkosten. De rechtbank overweegt dienaangaande als volgt.

Vast staat dat het aanschrijvingsbesluit is gericht aan de VVE. Op grond van artikel 5:126 BW is de VVE beheerder over de gemeenschap en is zij in die hoedanigheid tevens verantwoordelijk voor het (laten) uitvoeren van (herstel)werkzaamheden aan gemeen¬schappelijke zaken, waarvoor zij is aangeschreven. Zij dient dan ook te worden aangemerkt als overtreder in de zin van zin van de artikelen 5:24 lid 3, 5:25 lid 1 en 5:26 lid 1 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb).

Dat een afschrift van de bestuursdwangaanschrijving ook is uitgereikt aan de individuele appartementseigenaren, als rechthebbenden ex artikel 5:24 lid 3 Awb, maakt niet dat zij tevens zijn aan te merken als overtreder. Zij zijn immers afzonderlijk niet gerechtigd om gevolg te geven aan de aanschrijving. Dat in voorkomend geval individuele leden van de VVE berusten in een meerderheidsbeslissing binnen de VVE om geen gevolg te geven aan de bestuursdwangaanschrijving en dus niet proberen om via de kantonrechter de onwillige leden van de VVE tot een andersluidende beslissing te bewegen, brengt niet mee dat de individuele leden als overtreder zijn aan te merken.

Op grond van artikel 5:25 lid 1 van de Awb is de overtreder de kosten verbonden aan de toepassing van bestuursdwang verschuldigd. Op grond van artikel 5:26 lid 1 Awb kunnen de bestuursdwangkosten door middel van een dwangbevel worden verhaald op de overtreder. De gemeente had dan ook, gelet op het voorgaande, het dwangbevel dienen uit te brengen aan de VVE. Dat [opposant] op grond van artikel 5:113 lid 5 BW als van lid van de VVE hoofdelijk aansprakelijk is voor een deel van de schuld van de VVE doet hier niet aan af. Deze civielrechtelijke hoofdelijke aansprakelijkheid maakt hem immers niet tot overtreder van een aanschrijving die niet voor hem bestemd is.

Op grond van het voorgaande komt de rechtbank tot het oordeel dat een deugdelijke grondslag voor de dwangbevelen ontbreekt, zodat het verzet gegrond zal worden verklaard.

Hetgeen overigens door partijen naar voren is gebracht behoeft daarom geen bespreking meer.

De gemeente zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van dit geding.

De rechtbank,

In oppositie

verklaart het verzet gegrond;

stelt de dwangbevelen buiten effect;

veroordeelt de gemeente in de proceskosten, tot aan deze uitspraak aan de zijde van [opposant] bepaald op € 251,-- aan vast recht, € 84,31 aan verschotten en op € 2.316,-- aan salaris voor de advocaat.

Dit vonnis is gewezen door mr. S.C.C. Hes-Bakkeren.

Uitgesproken in het openbaar.